ΚΗΡΥΓΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Δ’ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

Του πρεσβυτέρου Πέτρου Γιατρά

Αγαπητοί μου αδελφοί, στη σημερινή ευαγγελική περικοπή, ακούσαμε άλλη μια θαυματουργική ίαση δαιμονιζομένου που επιτελεί ο Χριστός. Το γεγονός αυτό, λαμβάνει χώρα κατά τη διάρκεια που πλήθος πολύ παρακολουθεί τον Χριστό να διδάσκει στη Γαλιλαία. Ξαφνικά, ένας πατέρας ξεπροβάλλει από το πλήθος, ταραγμένος, πονεμένος, που σίγουρα θα έχει ακούσει τις φήμες ότι αυτός που μιλάει στους συγκεντρωμένους συντοπίτες του έχει κάνει θαύματα και σκεπτόμενος ότι ίσως αυτός, ο Χριστός δηλαδή, είναι η τελευταία ελπίδα του για τη σωτηρία του παιδιού του που βασανίζεται από δαιμόνιο, εμφανίζεται μπροστά στο Χριστό και του εκφράζει το πρόβλημά του.

Στο διάλογο, όμως, που ξεκινάει να κάνει με το Χριστό, αποκαλύπτει κάτι σημαντικό. Πριν οδηγηθεί αυτός ο πατέρας στο Χριστό, είχε βρει πρωτύτερα κάποιους από τους αποστόλους και παρακάλεσε αυτούς να κάνουν το παιδί του καλά, μα αυτοί δεν τα κατάφεραν.

Έτσι, λοιπόν, καθώς ο πονεμένος πατέρας φέρνει μπροστά στο Χριστό τον δαιμονισμένο γιό του και τον παρακαλάει και του εξηγεί και του διηγείται τους πειρασμούς του διαβόλου επάνω στο σπλάχνο του, ο Χριστός εδώ αντιδρά διαφορετικά σε σχέση με άλλες φορές, εκφράζοντας ένα παράπονο : ‘Ὦ γενεὰ ἄπιστος, ἕως πότε πρὸς ὑμᾶς ἔσομαι; ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν;’, δηλαδή «Άπιστη γενιά, ως πότε θα είμαι μαζί σας; Ως πότε θα σας ανέχομαι; ». Και μετά, διατάζει να τον φέρουν μπροστά του. Και, αφού πρώτα, αποκρίνεται στον πατέρα του δαιμονισμένου «Εάν μπορείς να πιστέψεις, όλα είναι δυνατά», αμέσως τότε φώναξε ο πατέρας του παιδιού με δάκρυα στα μάτια: «Πιστεύω, Κύριε! Αλλά βοήθησε την αδυναμία της πίστης μου» και τότε ο Χριστός βγάζει το δαιμόνιο από τον νέο.

Αναρωτιόμαστε, όμως, γιατί σε αυτή την περίπτωση, ο Χριστός εκφράζεται με αυτό το παράπονο; Η απάντηση, αδελφοί μου, χωρίζεται σε δύο μέρη.

Αρχικά, από το κλείσιμο της ευαγγελικής περικοπής, καταλαβαίνουμε ότι το θαυμαστό αυτό γεγονός γίνεται λίγο πριν το Πάθος του Χριστού, καθότι, αφού έφυγαν από τον τόπο που έγινε το θαύμα ο Χριστός ομολογεί στους μαθητές ότι δεν ήθελε να μάθει κανείς ότι περνούσε από εκείνα τα μέρη και τους δίδασκε πως «Ο Υιός του ανθρώπου θα παραδοθεί σε χέρια ανθρώπων, που θα τον θανατώσουν· την τρίτη όμως ημέρα, μετά τον θάνατό του, θα αναστηθεί». Έτσι, λοιπόν, μπορούμε να πούμε, πως ο Χριστός παραπονείται, για το πόσο θα τον έχουν οι άνθρωποι μαζί τους και θα τον εκμεταλλεύονται, αφού πρόκειται να φτάσει στο τέλος της επίγειας παρουσίας Του. Και οι άνθρωποι, προσπαθούν να Τον εκμεταλλεύονται όχι ακολουθώντας τη διδασκαλία Του, αλλά ζητώντας μόνο το θαύμα στη ζωή τους, χωρίς να επιθυμούν να αλλάξουν εσωτερικά.

Η δεύτερη οπτική της σκέψης αυτής του Χριστού είναι σα να έλεγε όχι μόνο στα πλήθη, αλλά περισσότερο στον πατέρα του νέου: Επειδή εσύ είσαι άπιστος, γίνεσαι αιτία να μη θεραπευτεί το παιδί σου. Κι όταν κατόπιν  ο τσακισμένος από τη θλίψη πατέρας λέει στον Κύριο, εάν μπορείς να κάνεις κάτι, βοήθησέ μας, ὁ Κύριος και πάλι τον διορθώνει και τον ελέγχει θέλοντας να δείξει και πάλι ότι η κλονισμένη πίστη του ήταν το εμπόδιο στο θαύμα.

Όμως και οι μαθητές, βλέποντας ότι αντιμετώπισαν το δαιμόνιο χωρίς επιτυχία, κλονίστηκαν και φοβήθηκαν, μήπως έχασαν τη δωρεά που τους έκανε ο Χριστός λίγο πριν, δηλαδή το να λύνουν και να δένουν αμαρτίες και να πατούν πάνω στον εχθρό και τις παγίδες του χωρίς να παθαίνουν κακό. Για το λόγο αυτό οι μαθητές ρωτούν τον Χριστό απορριμμένοι γιατί δεν τα κατάφεραν όπως τις προηγούμενες φορές, τι δεν έκαναν καλά; Και έρχεται ο Χριστός να τους απαντήσει ότι «Αυτό το γένος των δαιμόνων δεν μπορεί κανείς να το βγάλει με τίποτα άλλο παρά με προσευχή και νηστεία».

Με τους λόγους αυτούς, αδελφοί μου, ο Χριστός μας προβάλλει και μας τονίζει τους δύο πιο βασικούς πυλώνες της πνευματικής ζωής, της πορείας μας προς την ένωση με τον Θεό, την πίστη και τη νηστεία, δηλαδή την εγκράτεια γενικότερα. Πάνω σε αυτά τα δύο χτίζεται η πνευματική πορεία του ανθρώπου, καθώς όπως οι πατέρες της Εκκλησίας μας λέγουν, η μεν προσευχή είναι η δύναμις του ουρανού η δε νηστεία η δύναμις της ψυχής.

Χριστιανοί μου, είδαμε ότι η απιστία του πατέρα και η αδυναμία των Αποστόλων προκάλεσαν την οργή του Χριστού. Άραγε, πόση αγανάκτηση θα προκαλεί στον Ιησού η σημερινή κατάσταση των Χριστιανών, οι οποίοι ύστερα από τόσα θαύματα, μετά από τόσους μάρτυρες, νεομάρτυρες, μετά από τόσες θεοσημείες εξακολουθούμε να είμαστε αιχμάλωτοι των παθών μας, να είμαστε υπόδουλοι των παθών μας; Δυστυχώς κανείς δεν μπορεί να καυχηθεί ότι η σημερινή γενεά διατηρεί την πρωτοχριστιανική καθαρότητα στις σχέσεις μας με το Θεό, τον συνάνθρωπο και τον εαυτό μας. Αν ο άνθρωπος έχει βαθιά πίστη, αν προσεύχεται αδιαλείπτως στον Τριαδικό Θεό, αν τηρεί την γνήσια Ορθόδοξη Χριστιανική παράδοση, αν μελετά την Αγία Γραφή, αν πορεύεται στη ζωή του βάσει των ιερών κανόνων, αν δηλαδή εφαρμόζει και βιώνει σε όλη του τη ζωή την ασκητική της Εκκλησίας, μόνο τότε μπορεί να αντιμετωπίσει το πρόβλημα, το οποίο τον βασανίζει και τον ταλαιπωρεί.