Τοῦ Ἐπισκόπου Ὠλένης
Α Θ Α Ν Α Σ Ι Ο Υ
Κυριακή 18 Απριλίου 2021
Σήμερα Ε΄Κυριακή τῶν Νηστειῶν, ἀγαπητοί μου ἀναγνῶστες,ἡ
Ἁγία μας Ἐκκλησία ἑορτάζει τήν μνήμη τῆς Ὁσίας Μητρός ἡμῶν Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας. Ἡ Ὁσία Μαρία πρίν γνωρίσει τόν Χριστόν ἔζησε 30 χρόνια στήν ἀμαρτία. Ὅσοι ἀκολούθησαν τήν ζωή της , ἔδωσαν τόν ἐαυτόν τους στόν θάνατον. Δέν γίνεται, δέν μπορεῖς νά γίνεις χριστιανός, δέν θά ἐλευθερωθεῖς ἀπό τήν ἁμαρτία, δέν θά γί-νεις τοῦ Χριστοῦ, ἐάν δέν κόψεις μέ τό μαχαίρι τήν προτέρα σου ζωή καί νά μπεῖς στήν καινούργια ζωή πού σοῦ προσφέρει ο Χριστός.
Ἡ Ὁσία Μαρία ἡ Αἰγυπτία εἶναι ἕνας γνήσιος ἐκπρόσωπος τοῦ πεπτωκότος ἀνθρώπου. Μέ ὅλη της τήν ψυχή, μέ ὅλες της τίς δυνάμεις, χωρίς κανένα φραγμό, χωρίς καμία ἐπιφύλαξη, ἔδωσε τόν ἑαυτό της στήν ἁμαρτία. Ὅταν ὅμως ἄκουσε τόν Χριστό, ὅταν ὅμως ἔφθασε μέσα στήν ψυχή της ἡ ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ καί τό μήνυμά Του δέν προβληματίσθηκε. Δέν μπῆκε σέ δίλημμα τί νά κάνει ἤ τί νά μήν κάνει καί δέν προσπάθησε νά συμβιβάσει τά πράγματα, ἀλλά ἔκοψε μέ τό μαχαίρι τήν ὅλη ζωή της μέχρι ἐκείνη τήν ὥρα.
Ἡ Ὁσία Μαρία μετά τήν προσκύνηση τοῦ Τιμίου καί Ζωοποιοῦ Σταυροῦ στά Ἱεροσόλυμα ἔζησε στή ἔρημο τοῦ Ἰορδάνη 47 ὁλόκληρα χρόνια μέ προσευχή, νηστεία καί ἐγκράτεια, παρέδωσε τήν ψυχή της εἰς τόν Θεόν, ἀπηλλαγμένη ἀπό κάθε ρύπο ἁμαρτίας. Ὁ βίος τῆς ὁσίας εἶναι ἕνα χαρακτηριστικό παράδειγμα μετανοοῦντος ἀνθρώπου καί θά σταθοῦμε σέ
τρία βασικά σημεῖα πρός διδασκαλία μας.
Τό
πρῶτο εἶναι ὅτι ἡ ἁμαρτία συνιστᾶ ἐμπόδιο ἐπικοινωνίας τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεό. Ἡ ἁμαρτία ὅταν παγιώνεται στή ζωή τοῦ ἀνθρώπου, τόν ὁδηγεῖ στήν ἀναισθητοποίησή του, στήν ἀπώλεια τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ καί ὀρθώνει ἀνάμεσα στόν ἄνθρωπο καί στό Θεό τείχη ἀπροσπέλαστα, σάν κξαί αὐτό τό πνευματικό τεῖχος πού ἐμπόδισε τήν Ὁσία Μαρία νά εἰσέλθει στό Ναό τῆς Ἀναστάσεως. Ἡ ἁμαρτία δέν εἶναι μία φυσιολογική κατάσταση, ὅσο καί ἄν ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι τήν ἐκλαμβάνουμε ὡς τέτοια. Εἶναι μία δαιμονική ἐνέργεια, ἡ ὁποία εἰσῆλθε στή ζωή μας ἀπό τότε πού ἐπιλέξαμε νάς παρακούσουμε τό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί νά ἀυτονομηθοῦμε ἀπό αὐτό. Μπορεῖ νά ζοῦμε μέσα στήν Ἐκκλησία, μπορεῖ ἐλεύθερα οἱ πόρτες τοῦ Ναοῦ νά εἶναι ἀνοιχτές γιά μᾶς,ἀλλά νά ξέρουμε ὅτι ἔχουμε ὀρθώσει τείχη ἀπροσπέλαστα ἀνάμεσα σέ μᾶς καί τόν Θεό. Νά ξέρουμε ὅτι ὅποιος ἐκκλησιαστικός βίος ζοῦμε εἶναι περιττός καί ἀναποτελεσαμτικός, γιατί ἐπιλέξαμε νά θεοποιήσουμε τή σδάρκα καί νά καταστήσουμεἐπισφαλῆ τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ στή ζωή μας. Ἡ ἁμαρτία, λοιπόν,εἶναι ἕνα τεῖχος, πού ἐμπορίζει τήν θέα τοῦ Θεοῦ,ἐμποδίζει τήν κοινωνία μας μέ τόν Θεό.
Τό
δεύτερο σημεῖο εἶναι ὅτι, ὅταν ἡ Ὁσία Μαρία συνειδητοποίησε αὐτό τό ὁποῖο συνέβη ἔξω ἀπό τό Ναό τῆς Ἀναστάσεως, στάθηκε σέ μία γωνιά καί ἔστρεψε τό νοῦ της στήν Ὑπεραγία Θεοτόκο καί προσευχήθηκε σέ αὐτήν καί ὑπόσχέθηκε ὅτι ἐάν ἀνοίξουν οἱ θύρες τοῦ ναοιῦ τοῦ Υἱοῦ της θά ἀφιερώσει τή ζωή της σέ Αὐτόν καί μέχρι τέλος τῆς ζωῆς της θά μετανοεῖ καί θά κλαίει γιά τίς ἁμαρτίες της. Ἔτσι ἄνοιξαν οἱ πύλες τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως, πράγμα πού ση-μαίνει ὅτι ἡ Παναγία εἶναι ἡ ἐγγυήτρια τῆς προσωπικῆς μας μετανοίας. Θά εἶναι ἐπίσης παροῦσα κατά τήν Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου γιά νά πάρει θέση ἐγγυήτριας τῆς μετανοίας μας, ὡς μητέρα πρός τέκνο, γιά νά ἀνοίξουν καί γιά μᾶς οἱ θύρες τοῦ Παραδείσου, ἐφ’ὅσον ἠ μετάνοιά μας εἶναι πραγματική, ὁλοκληρωτική καί εἰλικρινής.
Καί τό
τρίτο σημεῖον εἶναι τό γεγονός πώς ἡ Ὁσία Μαρία ἡ Αἰγυπτία εἶναι χαρακτηριστικό παράδειγμα ἀποφυγῆς τῆς ἐπελπι-σίας. Θά μπορεοῦσε νά σκεφτεῖ ὅτι ὁ Θεός τήν ἔχει ἀπορρίψει, τῆς ἔχει κλείσει τίς θύρες τῆς χάριτος, δέν τῆς ἐπιτρέπει νά ἑνωθεῖ μαζί Του, λόγῳ τοῦ βάρους τῆς ἁμαρτωλότητός της, νά ἀπελπιστεῖ, θά μποροῦσε νά ὁδηγηθεῖ στήν ἀπόγνωση, θά μποροῦσε νά κάνει χειρότερο κακό στόν ἑαυτό της,πιστεύοντας ὅτι δ΄νε πρόκειται νά δεῖ ποτέ ἔλεος καί χάρη ἀπό τόν Θεό. Ὅμως, δέν ἀπελπίστηκε, δέν ὁδηγήθηκε στήν ἀσπόγνωση, ἀλλά κέρδισε τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί τήν συγχώρησή Του, μέσα ἀσπό τήν μετάνοια.
Αὐτό εἶναι τό μήνυμα γιά ὅλους μας, οἱ ὁποῖοι ζοῦμε, ἑκουσίως ἤ ἀκουσίως, τήν ζωή τῆς ἁμαρτίας. Τό μήνυμα εἶναι ὅτι δέν ὑπάρχει ἁμαρτία μεγαλύτερη ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Ὅσο χαμηλά καί ἄν ἔχουμε πέσει, ὅσο βάρος ἁμαρτιῶν καί ἄν ἔχουμε σωρεύσει μέσα μας,δέν εἶναι δυνατός νά κάμψει τό ἔπειρο ἔλεος τοῦ Θεοῦ, δέν μπορεῖ νά μᾶς στερήσει τήν σωτηρία, ἐφ’ὅσον ἐπιλέξαμε τό σωτήριο δρόμο τῆς μετανοίας.
Τό πρόβλημα δέν εἶναι ἡ ἁμαρτία, ἀλλά ἡ ἀμετανοησία. Δέν εἶναι ἡ ἁμαρτία ἐκείνη πού θά μᾶς κλείσει τίς θύρες τοῦ Παραδείσου, ἀλλά ἡ ἐμμονή σ’αὐτήν. Ἡ ἑκούσια καί εἰλικρινής μετάνοια σβήνει τό παρελθόν τῆς ἁμαρτίας καί ἀνοίγει τόν δρόμο γιά τό μέλλον τῆς σωτηρίας. Ἄς εὐχηθοῦμε ὅλες αὐτές τίς ἡμέρες τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς νά πεθάνουμε ὡς πρός τόν παλαιό ἄνθρωπο καί νά ζήσουμε ὡς πρός τόν νέο ἄνθρωπο ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ καί δι’Αὐτοῦ νά ὁδηγηθοῦμε στήν ἐπουράνιο Βασιλεία Του.
ΑΜΗΝ.
