Στήλη Άλατος

  Τοῦ Ἐπισκόπου Ὠλένης 

Α Θ Α Ν Α Σ Ι Ο Υ 

Κυριακή τῶν Βαΐων 25Απριλίου 2021

        Σήμερα  Κυριακή τῶν Bαῒων, ἀγαπητοί μου ἀναγνῶστες,ἡ Ἁγία

μας Ἐκκλησία μᾶς ὑπενθυμίζει  τήν θριαμβευτική εἴσοδο τοῦ Κυρίου εἰς τά Ἱεροσόλυμα. Γι’ αὐτὸ πολλοὶ ποὺ ἔμαθαν ὅτι ὁ Κύριος ἐπρόκειτο νὰ εἰσέλθει στὰ Ἱεροσόλυμα, αὐθόρμητα ἔσπευσαν νὰ Τὸν ὑποδεχθοῦν ὡς τὸν ἀναμενόμενο Μεσσία καὶ νὰ Τοῦ ἀποδώσουν τιμὲς βασιλιᾶ. 

        Ἡ πρώτη αὐθόρμητη κίνηση ποὺ ἔκαναν οἱ ἄνθρωποι ἐκεῖνοι ἦταν νὰ κόψουν κλαδιὰ ἀπὸ τοὺς φοίνικες ποὺ βρίσκονταν κατὰ μῆ-κος τοῦ δρόμου, γιὰ νὰ τὰ κρατήσουν κατὰ τὴν ὥρα τῆς ὑποδοχῆς. Αὐτὰ «τὰ βαΐα τῶν φοινίκων» ἦταν σύμβολα νίκης καὶ θριάμβου. Φανερὴ ἀπόδειξη ὅτι ὑποδέχονταν ὄχι ἕναν ἁπλὸ ἄνθρωπο ἀλλὰ τὸν Μεσσία Χριστό· Αὐτὸν ποὺ μέ τήν ἀνάσταση τοῦ Λαζάρου προ-μήνυσε τὴν ὁριστικὴ νίκη κατὰ τοῦ θανάτου καὶ τὴν κατάλυση τοῦ κράτους τῆς ἁμαρτίας καὶ τοῦ διαβόλου.  

    Ἔρχεται σήμερα μέ μορφή δούλου, ὡς νυμφίος καί ὡς ἀμνός ἄμωμος πού προσφέρεται γιά θυσία, προκειμένου νά κατεβάσει τούς δυνατούς ἀπό τούς θρόνους τους καί νά ἀνυψώσει τούς ταπεινούς. Γι’αὐτό ὁ Ἅγιος Ἐπιφάνιος, Ἐπίσκοπος Κύπρου, ἀναφωνεῖ: «Ὁ ὑπ’ ἀγγέλων ἀσιγήτως ἀνυμνούμενος καί δοξολογούμενος, στή γῆ γονατίζει ὡς ἄνθρωπος στόν Πατέρα καί προσεύχεται, ἐνῶ στόν οὐρανό δέχεται προσευχές καί γονυκλισίες ἀπό κάθε ὁρατή καί ἀόρατη κτίση... Στή γῆ κοπιάζει, ἀλλ’Αὐτός εἶναι ἡ ἀνάπαυση τῶν κοπιώντων καί πεφορτισμένων... Εἰσερχεται, χωρίς νά φέρνει σκήπτρα καί σάλπιγγες, ἀλλά ἐπιδεικνύοντας ἐσχάτη πτωχεία. Οὔτε ξίφη καί ὅπλα καί δόρατα, ἀλλά ἐνδύεται τήν ἄκρα ταπείνωση... καί ἄκρα πραό-τητα καί ἄμετρη ἀκακία»(ὁμιλία  ΣΤ, PG , 43, 501-504). 

     Ἄς σταθοῦμε γιά λίγο σέ ἕνα ἀπό τά περιστατικά αὐτῆς τῆς ἑορτῆς καί συγκεκριμμένα θά άναφερθοῦμε στή χαρά τῶν Ἰουδαίων κατά τήν θριαμβευτική εἴσοδο τοῦ Χριστοῦ στά Ἱεροσόλυμα.

    Πρῶτον. Αὐτές οἱ ἐπευφημίες πού προσέφεραν στόν Χριστό ἀπο-τελοῦσαν ἰαχές θριάμβου καί δόξης,ἀφοῦ ἄλλωστε Τόν περίμεναν ὡς ἕναν ἐπίγειο Μεσσία καί κοσμικό ἄρχοντα, πού θά τούς ἀπελευ-θέρωνε ἀπό τήν ὑποδούλωση στούς Ρωμαίους καί θά χάριζε τήν ἐθνική τους ἐλευθερία. Μία ρτέτοια πρσδοκία ἦταν φυσικά ξένη πρός τήν πραγματική φύση τῆς βασιλείας τοῦ Χριστοῦ.Γι’αὐτό εἰσέρ-χεται στά Ἱεροσόλυμα «ἐπί πώλου ὄνου», γκρεμίζοντας μέ αὐτόν τόν τρόπον τήν κοσμική ἀντίληψη γιά τόν Μεσσία καί τήν Βασιλεία του καί ἀπαξιώνοντας τήν ματαιοδοξία τῶν μεγάλων τοῦ κόσμου. Ἐμφανίζεται ταπεινά,χωρίς νά ἐντυπωσιάσει, προκειμένου νά ἀπο-καλύψει τήν λαμπρότητα τῆς Βασιλείας Του στό ἐσωτερικό τοῦ κάθε ἀνθρώπου.Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ἀναφερόμενος σ’αὐτήν τή συμπεριφορά τῶν Ἰουδαίων, τονίζει ὅτι: «ἄνωθεν ἐδέξατο τήν ἀποκάλυψιν»γιά τήν παρουσία τοῦ Χριστοῦ, ἀφοῦ «δέν φοροῦσε στέμμα κοσμικοῦ βασιλέως, οὔτε βασιλικό μανδύα, οὔτε τόν συνό-δευε πλήθος σταρτιωτῶν, ἄλογα, ἅρματα καί ἀσπίδες... εἶχε καθίσει πάνω σέ ἕνα ξένο μικρό πουλάρι φέρνοντας μαζί του μόνο τούς δώδεκα μαθητές» (ὁμιλία  εἰς τήν ἑορτή τῶν Βαῒων,PG,61,715).

    Αὐτήν τήν ἀποκάλυψη μετ’ ὀλίγων ἡμερῶν τήν ἀρνήθηκαν οἱ Ἑβραῖοι καί ἕνωσαν τίς φωνές τους μέ τούς φανατικούς ἐχθρούς Του ἔμποσθεν τοῦ Πιλάτου,φωνάζοντας:«ἆρον ἆρον σταύρωσον αὐτόν». Αὐτή ἡ ψυχολογία τῶν μεταπτώσεως χαρακτηρίζει ὅλους τούς ἀν-θρώπους ὅλων τῶν ἐποχῶν. Ὅταν ἱκανοποιεῖ τά αἰτήματά μας ὁ Θεός, Τόν θέλουμε,ὅταν ὅμως μᾶς ὀμιλεῖ καί μᾶς προτρέπει στήν τιμιότητα, στήν δικαιοσύνη καί τήν ἀνεξικακία, Τόν ἀπορρίπτουμε. Ὁ Χριστός δέν ζητᾶ θυσίες ἀπό ἐμᾶς γιά τήν δική του ἐξυπηρέτηση, ἀλλά προσφέρει τά πάντα ὁ Ἴδιος γιά τούς ἄλλους. Θρόνος Του εἶναι ὁ Σταυρός καί δόξα Του ἡ θυσία γιά τήν ζωή καί τήν σωτηρία ὅλου τοῦ κόσμου.

    Δεύτερον.Κατά τήν ὑποδοχή τοῦ Χριστοῦ, ὁ λαός δέν ἀρκέστηκε στούς ὕμνους, ἀλλά κρατοῦσε στά χέρια του καί τά βαῒα τῶν φοινί-κων.Ἡ σκηνή αὐτή μᾶς θυμίζει ἐκδηλώσεις ὑποδοχῆς ἑνός λαϊκοῦ ἡγέτη πού νίκησε τους ἐχθρούς του.Ἔτσι ἐλαβαν τά βαῒα τῶν φοινί-κων γιά νά Τόν προϋπαντήσουν μετά τήν ἀνάσταση τοῦ Λαζάρου. Αὐτόν τόν κορμό τοῦ φοίνικα τόν παραλληλίζει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος μέ τό ξύλο τοῦ Σταυροῦ ,ἐπί τοῦ ὁποίου θά ἅπλωνε τό πανάχραντο σῶμα Του γιά τήν σωτηρία ὅλων μας καί θά ἀποτε-λoῦσε τό τρόπαιο τῆς νίκης κατά τοῦ διαβόλου.(ὁμιλία  εις τήν ἑορτή των Βαῒων, PG. 61, 716).

   Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας  συσχετίζουν τό ξύλο τῶν φοινίκων μέ τήν παρουσία τῶν ἀρετῶν, πού θά πρέπει νά ἀποκτήσει κάθε χριστιανός κατά τήν ἐπίγεια ζωή του καί νά εἶναι ἕτοιμος γιά νά ὑποδεχθεῖ τόν Ἀναστάντα Χριστόν.

    Ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας μᾶς ὑπενθυμίζει: «νά κρατήσουμε βάγια, ὄχι μόνον στό χέρι ἀλλά καί μέ τήν ψυχή∙ νά βγάλουμε ἀπό πάνω μας ὅλη τήν νέκρωση τοῦ παλαιοῦ καί δερματίνου χιτώνα ἀποβάλλοντας κάθε ἀλαζονία καί ἔπαρση. (ὁμιλία ΙΓ΄, PG,77, 1069).

    Ἐμεῖς ἄς ἑτοιμάσουμε τὴν ψυχή μας, γιά νά ὑποδεχθοῦμε ἀξίως τόν Κύ¬ριο καὶ νὰ Τὸν δοξάσουμε  ὡς τὸν Νικητὴ τοῦ θανάτου, τὸν Σωτήρα καὶ Λυτρωτή μας. Ἡ Ἐκκλησία μᾶς δείχνει τόν δρόμο,πού εἶναι τά Ἱερά Μυστήρια της, ἡ Ἐξομολόγησις, ἡ καθημερινή Θεία Εὐχαριστία, ὁ τακτικός ἐκκλησιασμός, ἡ ἀδιάκοπος προσευχή, ἡ συχνή Θεία Κοινωνία καί ἀσφαλῶς ἡ ἐλεημοσύνη πρός τόν συνάν-θρωπο, ἡ συγχώρεση σέ ὅσους μᾶς στενοχωροῦν, ἡ μετάνοια πρός τόν συνάνθρωπο, ἡ συγχώρεση σέ ὅσους μᾶς στενοχωροῦν, ἡ μετάνοια μετά τήν ἁμαρτία καί τέλος ἡ ἀγάπη πού μαλακώνει καί τήν πιό σκληρή καί ἄστοργη ψυχή.

   Μέ αὐτές τίς προϋποθέσεις ἀξίως ὑποδεχόμεθα τόν Χριστόν μέσα μας, ὁ ὁποῖος θά μᾶς ὁδηγήσει στήν ἐπουράνιον Βασιλεία Του, ὅπως ὁδήγησε τόν εὐγνώμονα ληστή. ΑΜΗΝ.