ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ

Του πρεσβυτέρου Πέτρου Γιατρά 

Αγαπητοί αδελφοί, η σημερινή

ευαγγελική περικοπή, είναι γεμάτη από θεία νοήματα.

      Η Αγία μας Εκκλησία, θέτει να εορτάζεται το μεγάλο και σημαντικό αυτό γεγονός της συνάντησης του Χριστού με τη Σαμαρείτιδα μέσα στην αναστάσιμη περίοδο – αυτή του Πεντηκοσταρίου όπως λέγεται – για να το καταλάβουμε, ακριβώς υπό το πρίσμα αυτής της Αναστάσεως.

Και εμείς ασφαλώς, έχουμε αυτή τη δυνατότητα, δεν ίσχυε όμως αυτό για τη Σαμαρείτιδα εκείνη, η οποία και αλλογενής και αλόθρησκη ήταν, σε σχέση με τους Ιουδαίους – άρα και τον Χριστό – και εντούτοις, άνοιξε η καρδιά της, άνοιξαν οι πνευματικοί οφθαλμοί της, δέχτηκε τον Χριστό και έγινε Απόστολός Του.

     Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Βλέπουμε τον Χριστό, να είναι κατάκωπος από την οδοιπορία, εξαντλημένος και διψασμένος. Πηγαίνει, λοιπόν, σε μια πόλη της Σαμάρειας που λεγόταν Συχάρ, για να ξαποστάσει σε ένα μέρος στο οποίο ο Πατριάρχης Ιακώβ, είχε χτίσει ένα πηγάδι. Εκείνη, λοιπόν, τη στιγμή, σε αυτό το μέρος, γίνεται η μεγάλη συνάντηση. Μεγάλη, αφ' ενός για τη Σαμαρείτιδα η οποία έρχεται πρόσωπο προς πρόσωπο με τον Πλάστη της, αφ' ετέρου μεγάλη για εμάς, καθότι σε αυτή ειπώθηκαν τα παρακάτω.

     Την ώρα που αυτή η γυναίκα αντλεί νερό από το πηγάδι, ο Χριστός της ζητάει να του δώσει να πιεί. Εκείνη ξαφνιάζεται που την προσεγγίζει ένας Ιουδαίος και τον αντιμετωπίζει καχύποπτα. Ο Χριστός όμως, δεν χάνει χρόνο και αμέσως ξεκινά σταδιακά να της αποκαλύπτει τον Εαυτό Του, λέγοντάς της πως αν ήξερε αυτή, ποιον είχε μπροστά της θα του ζητούσε η ίδια να πιεί το δικό Του νερό, από το οποίο όποιος πιεί, δεν θα ξαναδιψάσει ποτέ και όχι μόνο αυτό, αλλά το νερό αυτό που θα έχει μέσα του, θα γίνει πηγή που και οι άλλοι γύρω του θα μπορούν να ξεδιψούν.

     Βλέπουμε, εδώ, αδελφοί μου, πως ο Κύριος μιλάει στη Σαμαρείτιδα για την αγιότητα και πώς η αγιότητα γίνεται αντιληπτή από τον κόσμο.

    Αμέσως η Σαμαρείτιδα, γεμάτη λαχτάρα, ικετευτικά ζητάει από τον Χριστό να της δώσει από αυτό το αθάνατο -θα λέγαμε- νερό. Και εξακολουθεί αυτή η στιχομυθία, κατά την οποία ο Χριστός, αποκαλύπτει στη Σαμαρείτιδα τον αμαρτωλό εαυτό της.

''Φέρε και τον άνδρα σου να πιεί από αυτο το νερό'', της λέει. ''Δεν έχω άνδρα'', απαντά αυτή. ''Σωστά λες ότι δεν έχεις άνδρα. Πέντε είχες και αυτός που έχεις τώρα, πάλι δικός σου δεν είναι'' της ανταπαντά ο Χριστός.

     Σε αυτό το σημείο, παρατηρούμε το εξής : ο Χριστός δεν έκρινε τη Σαμαρείτιδα, ούτε λόγω του φύλου της, ούτε λόγω της καταγωγής της, ούτε λόγω της πίστης της, ούτε καν λόγω της αμαρτολότητάς της. Όπως ο Ίδιος είπε ''ου γαρ ήλθον κρίναι τον κόσμον, αλλ' ίνα σώσω αυτόν''. Και βλέπουμε, ότι το αποτέλεσμα αυτής της προσέγγισης που κάνει ο Χριστός, είναι να μην τον απορρίπτει η γυναίκα ως σαν κάποιον που της λέει ακαταλαβίστικα, αλλά αντίθετα, δέχεται αυτά που της αποκαλύπτει, ζητάει-ασχολείται να μάθει περισσότερα. Εμείς, άραγε, αντιμετωπίζουμε το συνάνθρωπό μας ως δυνάμει άγιο, με σεβασμό και ταπείνωση, ακολουθώντας το παράδειγμα του Χριστού μας; Ή κατακρίνουμε τον καθένα, νομίζοντας ότι είμαστε καλύτεροι ή τουλάχιστον έχουμε λιγότερα και όχι τόσο βαριά αμαρτήματα, σε σχέση με τους άλλους; Λες και διδαχτήκαμε να συγκρίνουμε τους εαυτούς μας με τους αμαρτωλούς και όχι με τον Χριστό και τους αγίους Του, ούτως ώστε να προσπαθήσουμε σε αυτούς να μοιάσουμε!

     Και συνεχίζει πάλι και πάλι η Σαμαρείτιδα, έχοντας μέσα της αναμμένη τη φλόγα που της άναψε ο Χριστός, να τον ρωτά ''ποιος λατρεύει σωστά τον Θεό; Οι Ιουδαίοι ή οι Σαμαρείτες''; Και έρχεται άλλη μία αποκάλυψη του Χριστού προς αυτή, ότι οι γνήσιοι προσκυνητές του Θεού, είναι όσοι τον λατρεύουν εν Πνεύματι και αληθεία! Αδελφοί μου, ο Χριστός αποκαλύπτει σε όλους μας, ότι μόνο αν έχουμε σωστή, αληθινή και ορθή πίστη, μόνο αν έχουμε την Ορθοδοξία και αν ανήκουμε στην αγία Του Εκκλησία, την οποία πληρεί το Πανάγιο Πνεύμα, μόνο τότε λατρεύουμε αληθινά τον Θεό.

     Αποκρίνεται η Σαμαρείτιδα και λέει στο Χριστό, ότι ''ο Μεσσίας που θα έρθει, θα μας τα αποκαλύψει, θα μας τα φανερώσει όλα αυτά που μου λες εσύ τώρα'' και γίνεται η τελική και τελεία αποκάλυψη του Χριστού προς αυτή ''ἐγώ εἰμι ὁ λαλῶν σοι''. Εγώ είμαι, με έχεις μπροστά σου!

     Από αυτήν την στιγμή η ζωή της μεταβάλλεται, ποτίζεται με τα θεία νάματα και μετατρέπεται σε ισαπόστολο και μεγαλομάρτυρα. Φωτίζεται στο φως του Χριστού και γίνεται Αγία Φωτεινή η Σαμαρείτις. Προσήλκυσε στον Χριστό όλη την οικογένεια της, τις αδελφές και τα δύο παιδιά της όπου έγιναν όλοι μάρτυρες της πίστεως. Φθάνει μέχρι την Ρώμη και κάνει Χριστιανή την θυγατέρα του Νέρωνα.

     Τελειώνοντας, γνωρίζετε ότι μόνο δύο φορές ο Χριστός αποκάλυψε ποιος πραγματικά είναι. Η μία είναι αυτή η περίπτωση στη Σαμαρείτιδα και η άλλη κατά τη στιγμή της Θείας του Μεταμόρφωσης. Η αποκάλυψή του, γίνεται πάντα απαλά, διακριτικά, σταδιακά, σε ανθρώπους αμαρτωλούς -ούτως ή άλλως μόνο Αυτός ήταν ο μόνος αναμάρτητος- πλην όμως σε ανθρώπους ταπεινούς, με διάθεση και προαίρεση αλλαγής, έχοντας πόθο να μάθουν, να γνωρίσουν, να βιώσουν τον Χριστό.

     Αδελφοί, ο Θεός αγαπά κάθε άνθρωπο δίκαιο ή αμαρτωλό, σε όλους στέλνει την θεία χάρη Του, εφόσον θέλουν και την ζητούν οι άνθρωποι. Τότε έρχεται και φωτίζει τα σκοτεινά σημεία της ζωής μας, δημιουργεί εσωτερική συνειδησιακή κρίση, όπου οδηγεί στην γνήσια μετάνοια και εξομολόγηση.

Μετά την μετάνοια όλα αλλάζουν, διότι έρχεται η θεία χάρις και καταυγάζει την ψυχή του ανθρώπου και τον ανεβάζει στην θέση των εκλεκτών του Θεού. Αυτό να ευχηθούμε αδελφοί να μιμηθούμε την μετάνοια και την αλλαγή της ζωής της Αγίας Φωτεινής της Σαμαρείτιδος. Αμήν.