Στήλη Άλατος....

 Τοῦ Ἐπισκόπου Ὠλένης 

Α Θ Α Ν Α Σ Ι Ο Υ 

Κυριακή 14 Μαρτίου  2021

Σήμερα Κυριακή τῆς Τυρινῆς, ἀγαπητοί μου ἀναγνῶστες, ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία μᾶς ὑπενθυμίζει τήν ἐξορία τῶν Πρωτοπλάστων ἀπό τόν Παράδεισο.Αἰτία εἶναι ἡ ἀμφισβήτηση τῶν λόγων τοῦ Θεοῦ καί τῶν ὑποσχέσεών Του, ὅτι δηλαδή διά τῆς ὑπακοῆς των στήν ἐντολή τοῦ Θεοῦ νά μή φᾶνε ἀπό τό δένδρον τοῦ γιγνώσκειν καλό καί πονηρόν, θά παρέμεναν εἰς τόν Παράδεισον τῆς τρυφῆς καί θά ἀπελάμβαναν τήν αἰώνια ζωή καί μακαριότητα.

Ἀποτέλεσμα τῆς παρακοῆς των ἦτο νά γεμήση ἡ ζωή τους ἀπό ἀγκάθια καί τριβόλια καί νά γευθοῦν τήν φθορά καί τόν θάνατον.

   Διά νά ἀποφύγουμε τίς συνέπειες τῆς παρακοῆς τῶν Πρωτοπλάστων, πρέπει νά ὑπακούουμε στίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ καί νά ἐφαρμόζουμε τό θέλημά Του. Ὁ Χριστός μᾶς ὁμιλεῖ νά συγχωροῦμε τούς συνανθρώπους μας καί νά ἐκφράζουμε τήν ἀγάπη μας πρός αὐτούς, γιά νά τύχουμε τῆς συγγνώμης ἀπό τόν Θεόν.

       Κρινόμεθα βάσει τῆς ἔμπρακτης ἐφαρμογῆς τῆς ἀγάπης μας ὡς μέλη τῆς ἀνθρώπινης κοινωνίας. Ὁ Θεός δέν ἔπλασε ἄτομα, αὐτόνομα καί ἀνεξάρτητα. Μᾶς ἔπλασε, γιά νά γίνουμε πρόσωπα καί κοινωνία προσώπων. Οἱ μεγαλύτερες ἀρετές, ἄν μείνουν ἁπλῶς ἀτομικές, εἶναι μετοχές χωρίς ἀντίκρυσμα ἐνώπιον τοῦ Μεγάλου Κριτοῦ, διότι δέν βρῆκαν τήν πραγμάτωση τους μέσα στήν ἀνθρώπινη κοινωνία. Ἔτσι λ.χ. ἡ γνώση εἶναι θεία εὐλογία, ὅταν ὅμως θηρεύεται γιά χάρη τοῦ συνανθρώπου, γιά τήν διακονία τοῦ πλησίον. Τό ἴδιο καί ἡ ἐγκράτεια καί ἡ εὐλάβεια καί ἡ νηστεία καί σύνολη ἡ ἄσκησή μας. Ἄν ὅλα αὐτά γίνονται γιά μία ἀτομική δικαίωση καί ὄχι ὡς διακονία τῶν ἀδελφῶν μας, τῶν πλησίον μας, μᾶς ἐλέγχει ἡ φωνή τοῦ Θεοῦ: «Ἔλεον θέλω καὶ οὐ θυσίαν» (Ματ. θ΄ 13).

    Ὁ κόσμος ἔχει μάθει νά ἐξαγοράζει τά πάντα, ἀκόμη καί τίς συνειδήσεις. Στό χῶρο ὅμως τῆς πίστεως δέν ἰσχύει ὁ νόμος αὐτός. Ἡ ἀτομική εὐσέβεια δέν μπορεῖ νά ἐξασφαλίσει θέση στήν βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἄν δέν γίνει πρῶτα ἐκκλησιαστική, ἄν δέν συνοδεύεται δηλαδή ἀπό τά ἔργα τῆς ἀγάπης. Ὁ στίβος τοῦ χριστιανοῦ εἶναι καί ἡ κοινωνία καί ὄχι μόνο τό «ταμιεῖον». Εἰς τό ταμιεῖον του καταφεύγει ὁ Χριστιανός γιά τόν πνευματικό του ἀνεφοδιασμό. Ποτέ ὅμως δέν ἐξαντλεῖται ἡ πολιτεία του στό στενό χῶρο τῆς ἀτομικότητάς του. Ἄν ἡ πνευματικότητα μας εἶναι ὀρθή, θά ὁδηγεῖ σέ ἀνιδιοτελή ἀγάπη. Τό ἐπιχείρημα τῶν γλυκανάλατων χριστιανῶν τῆς ἀνευθυνότητας καί τοῦ «λάθε βιώσας» δέν ἔχει καμμιά δύναμη. «Κύτταξε τήν ψυχή σου» δέν σημαίνει τίποτε περισσότερο ἀπό δειλία καί ὑποχώ¬ρηση. Πρέπει, λοιπόν, νά συνοδεύεται καί ἀπό τό στίβο: «Πάλευσε γιά νά φτιάξεις τή χριστιανική σου κοινωνία». Διαφορετικά θά εἴμασθε κατά λάθος ἀνάμεσα σέ χριστιανούς.

    Ὁ Θεός δέν εἶναι μόνο ἀγάπη, εἶναι καί ἀλήθεια (Ἰωάν. ιδ’ 6· Α’Ἰωάν.δ’ 8,δ΄16, ε’ 6) καί μάλιστα Αὐτοαλήθεια. Ὅποιος προδίδει τήν ἀλήθεια προδίδει καί τήν ἀγάπη. Ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ «συγχαίρει δέ τῇ ἀληθείᾳ» (Α΄ Κορ. ιγ΄ 6), δηλαδή ἡ ἀγάπη καί συνευδοκιμεῖ μέ τήν ἀλήθεια, δέν ὑπάρχει χωρίς αὐτήν. Νά λοιπόν πώς καταξιώνεται ὁ ἀγῶνας γιά τήν καθαρότητα τοῦ δόγματος. Γιατί εἶναι ἀγῶνας γιά τήν ἀγάπη, εἶναι ἡ μεγαλύτερη ἐκκλησιαστική διακονία. Εἶναι ἀγῶνας πρώτιστα κοινωνικός, γιατί γίνεται χά¬ριν τοῦ Λαοῦ τοῦ Θεοῦ, γιά νά μείνει ἀνεπηρέαστος ἀπό τήν πλάνη, πού εἶναι πραγματική αὐτοκτονία.

     Ὅποιος εἰλικρινά ἀσκεῖ τήν ἀγάπη «δέχεται» τόν Θεό, ἔστω καί ἄν τόν ἀγνοεῖ. Ὁ ἄπιστος δέν δύναται νά ἔχει παρά μόνο φαινομενικά ἀγάπη. Καί μόνο ἐκεῖ, πού ὑπάρχει βάπτισμα καί «ἅγιο Πνεῦμα», εἶναι δυνατό νά ὑπάρξει «τελεία ἀγάπη», ἀγάπη χριστιανική. Τό Εὐαγγέλιο λέγει καθαρά: «ὁ… μὴ πιστεύων ἤδη κέκρι-ται, ὅτι μὴ πεπίστευκεν εἰς τὸ ὄνομα τοῦ μονογενοῦς υἱοῦ τοῦ Θεοῦ» (Ἰωαν.γ’ 18). Μετά τήν ἔνσαρκη δηλαδή οἰκονομία ἡ κρίση εἶναι συνέπεια τῆς στάσης κάθε ἀνθρώπου ἔναντι τοῦ Χριστοῦ. Κριτήριο μένει ἡ ἀγάπη. Ἀγάπη ὅμως πού προϋποθέτει τήν εἰς Χριστόν πίστη. Γιατί αὐτή εἶναι ἡ μόνη ἀληθινή. Αὐτή μονάχα δικαιώνει και σώζει…Αὐτή μόνο μπορεῖ νά συγχωρεῖ καί νά ἑνώνει τούς ἀνθρώπους μεταξύ τους καί μέ τόν Θεόν.Ἔτσι ὁ Θεός μᾶς ἕλκει μαζί Του καί μᾶς καθιστᾶ Μέλη τῆς Ἐπουρανίου Βασιλεία Του.ΑΜΗΝ.