ΚΗΡΥΓΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΠΡΟΠΑΤΟΡΩΝ

Του Ιεροδιακόνου Πέτρου Γιατρά 

Δύο μόλις Κυριακές πριν τα Χριστούγεννα, η Αγία μας Εκκλησία, μας προβάλλει δύο τινά: Την παραβολή του Μεγάλου Δείπνου και τους Προπάτορες του Χριστού μας, δηλαδή όλους εκείνους τους δικαίους ανθρώπους της Παλαιάς Διαθήκης, από τον Αδάμ και την Εύα μέχρι τους γονείς της Παναγίας μας τον Ιωακείμ και την Άννα, οι οποίοι υπήρξαν κατά σάρκα πρόγονοι του Χριστού.

Θα αναρωτηθούμε όμως – εύλογα – τι κοινό υπάρχει μεταξύ μιας παραβολής που διηγείται ο Χριστός στους Ιουδαίους, με τους προγόνους του;

Να πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά. Στην ευαγγελική περικοπή μου μόλις ακούσαμε, αμέσως καταλαβαίνουμε ότι ο Χριστός μιλάει αλληγορικά για το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Δείπνον μέγα ακούσαμε να αναφαίρεται. Το οποίο αυτό Δείπνο, βλέπουμε ότι έχει κάποια χαρακτηριστικά. Δεν είναι ιδιωτικό, δεν είναι προσωπικό, δεν θα το απολαύσει ο Κύριος μόνος του, δεν το έχει μόνο για τον ευατό του. Αντίθετα ο Κύριος, αμέσως, στέλνει έναν από τους δούλους Του, να τρέξει ως αγγελιοφόρος, να αναγγείλει το Δείπνο και να καλέσει όλους όσους συναντήσει στο διάβα του.

Βλέπουμε ότι ο Χριστός μας, δεν είναι εγωιστής, δεν κρατά τίποτε για τον Εαυτό Του, ο Χριστός δεν είναι μίζερος. Ο Χριστός έχει αρχοντιά και αγάπη υπερβολική για τον άνθρωπο, τόση αγάπη, που τον τοποθετεί εξ αρχής στον Παράδεισο, του δίνει την διαχείρηση του Κόσμου-της Δημιουργίας, τον χρίζει ιερέα και βασιλιά της Κτίσεως και τέλος επειδή ακριβώς υπεραγαπά παράλογα για το δικό μας νου – για τη δική μας λογική τον άνθρωπο, του δίνεται ο Ίδιος δια της Σταυρικής Του θυσίας.

Κάπου εδώ, έρχονται οι άγιοι του Χριστού Προπάτορες, δηλαδή όλοι οι Πατριάρχες, οι Κριτές, οι Προφήτες και οι Δίκαιοι της Παλαιάς Διαθήκης, οι οποίοι έρχονται ως άλλοι δούλοι, ως άλλοι αγγελιοφόροι, τους οποίους ο Θεός εκλέγει από τον Κόσμο, για να προαναγγείλουν την έλευσή Του, αλλά και για να συμμετάσχουν στην κατά σάρκα ενανθρώπησή Του, χαρίζοντάς Του ως πολύτιμο δώρο, την Κυρία Θεοτόκο.

Οι άγιοι Προπάτορες, δέχθηκαν την κλήση του Θεού, ώστε να γίνουν συνεργοί στο Μυστήριο της εν Χριστώ σωτηρίας του ανθρωπίνου γένους. Πρόκειται για ανθρώπους που, ενώ έζησαν στην προ Χριστού μακραίωνη περίοδο της Παλαιάς Διαθήκης, στον κόσμο του νόμου και όχι της χάριτος, είχαν προσανατολισμένη την ζωή τους στην προοπτική της ελεύσεως του Σωτήρα, βιώνοντας, με τον τρόπο αυτό, ζωή εν Χριστώ, προ Χριστού. Πρόκειται για ανθρώπους που βίωσαν την προσωπική τους δικαίωση και την επιβεβαίωση της πίστης τους με την Γέννηση, την Σταύρωση και την εκ νεκρών Ανάσταση του αναγγελμένου από τον Θεό Σωτήρα. 

Δυό παραδείγματα αγίων ανδρών που κατατάσσονται στος Προπάτορες του Χριστού, είναι ο μεγάλος Προφήτης Ησα'ί'ας, ο οποίος αν και έζησε εκατοντάδες χρόνια πριν τον Χριστό, εντούτοις προεφήτευσε για τον Κύριο, με μεγάλη και φοβερή ακρίβεια την εκ Περθένου Γέννηση, την Σταύρωση και την Ανάσταση Του, τόσο που η Εκκλησία μας τον ονομάζει και πέμπτο Ευαγγελιστή.

Ο άλλος είναι ο Προφήτης και βασιλιάς Δαβίδ. Ξέρετε, ο Δαβίδ, είναι ίσως μετά τον Μελχισεδέκ, η πιο ξεχωριστή προσωπικότητα της Παλαιάς Διαθήκης. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι γράφει τους περίφημους Ψαλμούς του, οι οποίοι περικλείονται σε ένα βιβλίο, το οποίο συγκαταλέγεται στον κανόνα των βιβλίων της Παλαιάς Διαθήκης, το λεγόμενο Ψαλτήριο. Ο Δαβίδ, συγγράφει τους Ψαλμούς ύστερα από μια μεγάλη αμαρτία την οποία διαπράττει και η οπόια τον φέρνει σε μεγάλη μετάνοια, ζητώντας απεγνωσμένα το έλεος του Θεού. Οι Ψαλμοί έχουν τόση χάρη, ώστε στην αρχαία εκκλησία, οι πρώτοι Χριστιανοί τους χρησιμοποιούσαν για να ασκηθούν στη νοερά προσευχή. Τι υπάρχει, λοιπόν, μέσα στους Ψαλμούς; Τι αποκάλυψε η Θεία Χάρις στον Προφητάνακτα Δαβίδ; Ας διαβάσουμε μερικούς στίχους.

''Ετοίμασας ενώπιον μου τράπεζα'', ''το ποτήριον σου μεθύσκον με ωσεί κράτιστον'', ''Ποτήριον σωτηρίου λήψομαι και το όνομα Κυρίου επικαλέσομαι''. Τι είναι όλα αυτά, αδελφοί μου; Δεν είναι προτυπώσεις της Θείας Ευχαριστίας;

Έτσι, βλέπουμε ότι πρώτος ο Χριστός μας και έπειτα όλοι οι άγιοί μας, της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης, μας προτρέπουν να συμμετάσχουμε και μεις στην πνευματική Τράπεζα, στο πνευματικό Μεγάλο Δείπνο, στο οποίο προσφέρεται ο Ίδιος ο Κύριος.

Έρχονται Χριστούγεννα, λοιπόν. Φτάνουμε στο να εορτάσουμε ''τη μητρόπολη των Εορτών'', όπως οι θεοφόροι Πατέρες την ονόμασαν. Εμείς όμως, με τι διάθεση θα προσέλθουμε σε αυτή; Με τι προετοιμασία;

Πολλοί θα πουν, ότι τα Χριστούγεννα δεν τα βιώνουμε όπως το Πάσχα. Το Πάσχα έχει πιο αυστηρή νηστεία, έχει πιο κατανυκτικό χαρακτήρα, ο οποίος κορυφώνεται τη Μεγάλη Εβδομάδα. Αντίθετα, τα Χριστούγεννα, η νηστεία είναι ηπιότερη, βλέπουμε στολίδια παντού, η διάθεσή μας είναι ανεβασμένη και στο αποκορύφωμα όλων αυτών, ο άκρατος καταναλωτισμός πλανάται. Δεν μπορούμε να έχουμε κατάνυξη, παρά μόνο χαρά, η οποία όμως εν πολλοίς, προέρχεται από τα υλικά αγαθά και την κοσμική περιρρέουσα ατμόσφαιρα. 

Όμως αυτό συμβαίνει, αδελφοί μου, γιατί δεν έχουμε κατανοήσει ότι το να γεννηθεί ως ένα ανήμπορο και ταπεινό βρέφος, ο Παντοδύναμος Θεός, είναι ότι πιο θυσιαστικό, ταπεινωτικό και κενωτικό μπορεί να ''πάθει'' ο Θεός, για την υπέρλογη και παράλογη -αν μπορούμε να πούμε- αγάπη Του για μας. 

''Έτοιμα εστί πάντα'', όπως ακούσαμε στο Ευαγγέλιο. Ελάτε αδελφοί μου. Η τράπεζα είναι έτοιμη, στρωμένη, ο Χριστός περιμένει να τον βιώσουμε, να τον ψιλαφήσουμε, να τον γευθούμε και να τον κάνουμε Βασιλιά να θρονιαστεί στην καρδιά και στην ψηχή μας. ΑΜΗΝ.