Στήλη Άλατος....

 Τοῦ Ἐπισκόπου Ὠλένης 

Α Θ Α Ν Α Σ Ι Ο Υ 

Κυριακή  6 Ιουνίου 2021

Σήμερα  Κυριακή τοῦ Τυφλοῦ, ἀγαπητοί μου ἀναγνῶστες, ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία μᾶς ὑπενθυμίζει τό θαῦμα πού ἐπετέλεσε ὁ Ἀναστημένος Κύριός μας, δίδοντας τό φῶς  εἰς τόν ἐκ γενετῆς τυφλόν, πού εἶναι ἡ πηγή τοῦ φωτός. Εἰς τήν συνάντηση τοῦ τε-θεραπευμένου Τυφλοῦ  μετά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τήν διαβε-βαίωσή τοῦ τυφλοῦ ὅτι Τόν πιστεύει, ὁ Ἰησοῦς τοῦ ἀπαντᾶ:«Eἰς κρῖμα ἐγώ εἰς τόν κόσμον τοῦτον ἦλθον, ἵνα οἱ μή βλέποντες βλέπωσι καί οἱ βλέποντες τυφλοί γένωνται» (Ἰωάν. Θ΄, 39).    

  Τά λόγια αὐτά δέν μποροῦσαν ν’ ἀφήσουν ἀδιάφορους τούς ὑπερήφανους «σοφούς» καί «δικαίους» τοῦ κόσμου τούτου, ὅπως ἦταν οἱ Φαρι­σαῖοι. Ἐξαιτίας τῆς φιλαυτίας τους καί τῆς μεγάλης ἰδέ­ας πού εἶχαν γιά τόν ἑαυτό τους, αἰσθάνθηκαν θιγμένοι ἀπό τήν παρατήρηση τοῦ Κυρίου. Ἀντέδρασαν, λοιπόν, μέ μίαν ἐρώτηση, πού ἐκφράζει τήν ἀγανάκτηση καί τήν ἔπαρσή τους, ἀλλά συνάμα καί τή χλευαστική τους διά­θεση καί τόν φθόνο τους καί τήν περιφρόνησή τους πρός τόν Χριστό: «Μή καί ἠμεῖς τυφλοί ἐσμέν;» (Ἰωάν. Θ΄,40).

     Εἰς  τήν ἐρώτηση τῶν Φαρισαίων ὁ Κύριος ἀπανατᾶ: «Εἰ τυφλοί ἦτε, οὐκ ἄν εἴχετε ἁμαρτίαν∙ νῦν δέ λέγετε ὅτι βλέπο-μεν∙ ἡ οῦν ἁμαρτία ὑμῶν μένει»· Δηλαδή ἄν  ἤσασταν τυφλοί, δέν θά ἤσασταν ἔνοχοι∙τώρα, ὅμως, λέτε μέ βεβαιότητα ὅτι βλέπετε· ἡ ἐνοχή σας, λοιπόν, παραμένει» (Ἰωάν.Θ΄,41).

     Πόσο φοβερή ἀσθένεια τῆς ψυχῆς εἶναι ἡ ἔπαρση! Στά ἀνθρώπινα ἔργα, στερεῖ ἀπό τόν ὑπερόπτη τή βοή­θεια καί τή συμβουλή τοῦ πλησίον. Καί στό ἔργο τοῦ Θεοῦ, στό ἔργο τῆς σωτηρίας, στέρησε ἀπό τούς ἀλαζόνες Φαρισαίους τῆς ἐποχῆς τοῦ Κυρίου καί στερεῖ ἀπό τούς Φαρισαίους κάθε ἐποχῆς τόν πιό πολύτιμο θησαυ­ρό, τή θεία δωρεά πού ἔφερε ἀπό τόν οὐρανό ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, τούς στέρησε καί τούς στερεῖ τή θεία ἀποκάλυψη καί τή μακαρία κοινωνία μέ τόν Θεό, κοινωνία πού προ­ϋποθέτει τήν ἀποδοχή αὐτῆς τῆς ἀποκαλύψεως.

     Οἱ Φαρισαῖοι θεωροῦσαν ὅτι ἀνῆκαν στούς ἀνθρώπους πού  εἶχαν φτάσει στήν ἀλη­θινή καί τέλεια θεογνωσία, δέν χρειάζονταν περαιτέρω πρόοδο καί δέν εἶχαν ἀνάγκη ἀπό καμιά σπουδή ἤ διδαχή. Γι’ αὐτό ἀπέρριπταν τή διδασκαλία γιά τόν Θεό, πού τούς τήν παρέδιδε ἄμεσα ὁ Ἰησοῦς Χριστός.

     Ἡ ἀρετή τῆς ταπεινώσεως ἐναντιώνεται στό πάθος τῆς ὑπε-ρηφάνειας, τό ὁποῖο ἐκδηλώνεται μέ ξεχωριστό τρό­πο στό πνεῦμα τοῦ κάθε ἀνθρώπου. Ὅπως ἡ ὑπερηφάνεια εἶναι κατε-ξοχήν ἀσθένεια τοῦ πνεύματος, ἔτσι καί ἡ ταπείνωση εἶναι κατεξοχήν κατάσταση εὐρωστίας τοῦ πνεύματος, μία ἀγαθή καί μακαρία κατάσταση. Στήν Ἁγία Γραφή καί στά ἔργα τῶν Ἁγίων Πατέρων ὀνομάζεται συ­χνά καί ταπεινοφροσύνη.  Ταπεινοφροσύνη  εἶναι ἡ ὀρθή ἀντίληψη τοῦ ἀνθρώπου γιά τήν ἀνθρώπινη φύση καί  γιά τόν ἑαυτό του.

   Τό ἄμεσο ἀποτέλεσμα τῆς ταπεινώσεως ἤ ταπεινο­φροσύνης ὡς ὀρθῆς ἀντιλήψεως γιά τήν ἀνθρώπινη φύ­ση καί γιά τόν ἴδιο μας τόν ἑαυτό εἶναι ἡ εἰρήνευση τῆς καρδιᾶς. Ὁ ταπεινός ἄνθρωπος εἶναι εἰρηνικός καί ἀπέναντι στούς συνανθρώπους του καί ἀπέναντι στόν ἑαυτό του καί ἀπέναντι στίς κάθε λογῆς περιστάσεις καί ἀπέναντι στόν Θεό, εἶναι εἰρηνικός καί μέ τή γῆ καί μέ τόν οὐρανό. Ἡ ταπείνωση ἔχει πάρει τό ὄνομά της ἀπό τήν εἰρήνη πού γεννᾶ στήν καρδιά μας. Τήν κατάσταση τῆς ἠρεμίας, τῆς χαρᾶς καί τῆς μακαριότητας, πού προκαλεῖται μέσα μας ἀπό τήν ἀρετή, τήν ὀνομάζουμε τα­πείνωση. Ὅταν θέλουμε μαζί μέ τήν κατάσταση νά δεί­ξουμε καί τήν πηγή της, τότε κάνουμε λόγο γιά ταπεινοφροσύνη.

     Αὐτήν τήν ἀρετή τῆς ταπείνωσης ἔχουμε ἀνάγκη νά βιώσουμε, γιά νά ἔρθη ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ μέσα μας, νά μᾶς χαρίσει τό φῶς τό ἀληθινό, ὅπως χάρισε  στόν τεθεραπευμένον τυφλόν τῆς σημερινῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς, γιά νά γνωρίσουμε καλύτερα τόν ἑαυτόν μας, τόν κόσμο καί τόν Θεόν.

    Ἀποτέλεσμα τούτου θά εἶναι ἡ ἕνωσή μας μέ τόν Ἀναστάντα Κύριον καί μέ τήν ἀνάληψή Του θά μᾶς ὁδηγήσει στόν Παράδεισο τῆς ὄντως  ζωῆς. ΑΜΗΝ.