Ο ΦΟΥΣΤΑΝΕΛΑΣ ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ''Ο ΕΞ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ''

 17 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ ΕΟΡΤΑΖΕΙ Ο ΦΟΥΣΤΑΝΕΛΑΣ ΑΓΙΟΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΑΣ ΝΕΟΜΑΡΤΥΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ "Ο ΕΞ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ" ΚΑΙ ΠΡΟΣΤΑΤΗΣ ΤΗΣ ΠΡΟΕΔΡΙΚΗΣ ΜΑΣ ΦΡΟΥΡΑΣ! 

Την Ιερή μνήμη του Νεομάρτυρα Αγίου Γεωργίου, «του εν Ιωαννίνοις μαρτυρήσαντος», τιμούν κάθε χρόνο τα ιστορικά και ένδοξα Ιωάννινα (17 Ιανουαρίου), με την δέουσα λαμπρότητα, διότι είναι ο Πολιούχος και Προστάτης τους!

 

Η 17η Ιανουαρίου, ημέρα που η Αγία Ορθόδοξη Εκκλησία μας, τιμά την εορτή του Αγίου Αντωνίου, ήταν και η ημέρα που ο Νεομάρτυρας Γεώργιος, σε ηλικία μόλις 30 ετών το 1838, βρήκε μαρτυρικό θάνατο με απαγχονισμό στην Πόλη των Ιωαννίνων. Η αγχόνη είχε στηθεί μπροστά στην τότε πολυσύχναστη πλατεία των Ιωαννίνων, «Κουρμανιό», που βρίσκεται απέναντι από την μεγάλη πύλη του Κάστρου και η οποία φέρει σήμερα το όνομα του Νεομάρτυρα. Ο Νεομάρτυρας Γεώργιος γεννήθηκε στο Τσούρχλι (Άγιος Γεώργιος), Γρεβενών το 1808 από Έλληνες Χριστιανούς γονείς που ονομαζόταν Κωνσταντίνος και Βασίλω, αγνώστων λοιπών στοιχείων. Υπήρξε ένα από τα τελευταία θύματα του παιδομαζώματος από την ηλικία των 12 χρονών, όταν παίζοντας στο δρόμο με άλλους συνομήλικούς του, εμφανίστηκαν μπροστά του Τουρκαλβανοί και του ζήτησαν νερό. Ο Γεώργιος τους εξυπηρέτησε και αυτοί ζήτησαν να τον πάρουν μαζί τους στα Γιάννενα.

Ο Νεομάρτυρας τους ακολούθησε και στην συνέχεια προσελήφθηκε ως ιπποκόμος από έναν Τούρκο αξιωματικό, που τον έλεγαν Αμπντουλάχ. Έζησε έτσι για αρκετά χρόνια με τους Τούρκους, αλλά παρόλα αυτά κατάφερε να διατηρήσει άσβεστη μέσα του την Χριστιανική πίστη, για την οποία και μαρτύρησε, παρά το γεγονός ότι το τουρκογιαννιώτικο περιβάλλον τον θεωρούσε Τούρκο, και τον αποκαλούσε με το όνομα «Γκιαούρ Χασάν». Ο Νεομάρτυρας Γεώργιος, που ήταν σεμνός στους τρόπους του, φορούσε πάντα την πατροπαράδοτη μακριά φουστανέλα του χωριού του και κεντητό γιλέκο, με το οποίο μάλιστα απεικονίζεται και σ’ όλες τις εικόνες του.

Η νέα φάση της ζωής του αρχίζει τον Οκτώβριο του 1836, όταν αποφασίζει να αρραβωνιαστεί και στην συνέχεια να παντρευτεί την ημέρα της εορτής του Αγίου Δημητρίου μια Χριστιανή Γιαννιώτισσα, την Ελένη. Οι Τούρκοι τον κατηγόρησαν γιατί νυμφεύτηκε Χριστιανή και τον πήγαν στο δικαστήριο. Εμφανίστηκε όμως ο Αμπντουλάχ και διαβεβαίωσε ότι ο δικαζόμενος είναι Έλληνας Χριστιανός και το όνομά του είναι Γεώργιος. Έτσι αφέθηκε ελεύθερος. Στην συνέχεια αποκτά με τη γυναίκα του τον Δεκέμβριο του 1837 ένα γιο, που τον βαπτίζει, τηρώντας τη Χριστιανική παράδοση την 7η Ιανουαρίου 1838 και του χαρίζει το όνομα Ιωάννης. Ο Χότζας τον κατηγόρησε γιατί ενώ ήταν Τούρκος, έδωσε στο παιδί του όνομα Ελληνικό και το βάφτισε Χριστιανικά, άρα είναι «Εξωμότης και υβριστής του προφήτη». Ο Αμπντουλάχ, την δεύτερη αυτή φορά, δε βρέθηκε να μαρτυρήσει υπέρ του την αλήθεια. Όλα αυτά, όπως ήταν φυσικό προκάλεσαν τη δίωξή του και στη συνέχεια το μαρτυρικό του θάνατο, καθώς παρά τα βασανιστήρια των Τούρκων, για να απαρνηθεί τη χριστιανική πίστη, ο ίδιος με θάρρος ομολογούσε ότι «ουδέποτε υπήρξε Τούρκος, αλλ’ αείποτε Χριστιανός», ακόμη και όταν έφθασε η ώρα του απαγχονισμού του, την οποία αντιμετώπισε νηφαλιότητα και γενναιότητα.

Χαρακτηριστικά είναι και τα τελευταία του λόγια όταν οι Τούρκοι βασανιστές του τον ρώτησαν «τι είσαι σύ;», πριν τραβήξουν την αγχόνη. Τότε ο Νεομάρτυρας Γεώργιος που ζήτησε να του λύσουν τα

χέρια, έκανε το σταυρό του και απάντησε: «Χριστιανός είμαι και Χριστιανός θα αποθάνω, προσκυνώ τον Χριστόν μου και την Δέσποινά μου Θεοτόκον» και απευθυνόμενος στους Χριστιανούς που βρίσκονταν εκεί τους είπε: «Συγχωρέσατέ μοι, αδελφοί και ο Θεός συγχωρέσει σας». Το σώμα του Αγίου παρέμεινε κρεμασμένο στην αγχόνη για τρεις ημέρες, χωρίς όμως να αλλοιωθεί και στο διάστημα αυτό κάθε βράδυ ένα ουράνιο φως έλαμπε στο κεφάλι του, με αποτέλεσμα οι ίδιοι οι Τούρκοι στη συνέχεια να παραδεχθούν την αγιότητά του και έδωσαν την άδεια να ενταφιαστεί με τις μεγαλύτερες τιμές.

Το μαρτύριο του Αγίου «έγινεν ανάστασις των πιστών και πτώσις των απίστων», όχι μόνο διότι οι Χριστιανοί πήραν θάρρος και έπαυσε το κύμα του εξισλαμισμού, αλλά και διότι οι Τούρκοι φοβήθηκαν και έπαυσαν να καταπιέζουν βάναυσα τούς Χριστιανούς. Και η πόλη των Ιωαννίνων άρχισε από τότε να ξαναβρίσκει την παλαιά της δόξα… Από την πρώτη κιόλας στιγμή του μαρτυρίου του, ο Νεομάρτυρας Γεώργιος κέρδισε την τιμή του μάρτυρος στην συνείδηση και την πίστη της εκκλησίας. Αμέσως μετά το μαρτύριό του, οι πιστοί έτρεχαν στον τάφο του και έπαιρναν χώμα και λάδι από το κανδήλι, τα οποία χρησιμοποιούσαν ως φάρμακα. Από την ώρα δε εκείνη ένας καταιγισμός θαυμάτων πλημμύρισε την πόλη. Πλήθος παραλύτων και πασχόντων από ποικίλες ασθένειες προστρέχοντας στον άγιο λάμβαναν τη θεραπεία τους. Όσοι πήραν κομμάτι από την τριχιά της αγχόνης και τεμάχιο από τα ρούχα του Αγίου, είδαν μεγάλες θεραπείες. Ακόμη και «μια Τούρκα (Τουρκάλα) άρπαξε την κάλτσα από το πόδι του Αγίου και έτρεξεν εις μίαν άρρωστη Τούρκα, ήτις εθεραπεύθη αμέσως». Για αυτό και στις εικόνες ο Άγιος εικονίζεται κρεμασμένος και φορώντας κάλτσα μόνο στο ένα πόδι, όπως φαίνεται και στην εικόνα.

Η πρώτη εικόνα του Αγίου φιλοτεχνήθηκε στις 30 Ιανουαρίου του 1838, λίγες μόνο ημέρες από το μαρτυρικό του θάνατο, μετά από παραγγελία του ιερομόναχου Χρύσανθου Λαϊνά, ο οποίος φέρεται ως ο πνευματικός του καθοδηγητής. Στην εικόνα αυτή ο Άγιος εικονίζεται με την παραδοσιακή του στολή, κρατώντας στο δεξί του χέρι ένα σταυρό και στο αριστερό ένα κλωνάρι φοίνικα και ειλητάριο με την επίκληση : «Μη χωρίσεις με της δόξης των μαρτύρων σου, γλυκύτατε Ιησού, ότι τέτρωμαι της σης αγάπης εγώ, αλλά ενίσχυσόν με διά το μέγα σου έλεος, Χριστέ».

Ήδη από τις 6 Απριλίου 1839, μόλις ένα έτος από το μαρτυρικό του θάνατο, έχουμε την πρώτη βιογραφία του Αγίου, την οποία υπέγραψαν δύο Επίσκοποι, δεκατρείς Ιερείς και Ιερομόναχοι και οι δεκαεπτά σημαίνοντες πρόκριτοι των Ιωαννίνων. Στις αρχές του 1839, μετά από έκθεση που κατέθεσαν τρεις Επίσκοποι καθώς και πολλοί κληρικοί και λαϊκοί, οι οποίοι βεβαίωσαν την τέλεση θαυμάτων στον τάφο του Νεομάρτυρα, ο Οικουμενικός Πατριάρχης Γρηγόριος ο Στ' αποφάσισε με Πατριαρχική και Συνοδική Πράξη, που εκδόθηκε στις 19 Σεπτεμβρίου 1839, πως "...ο υπέρ Χριστού πανδήμως το μαρτύριον αναδεξάμενος Γεώργιος ο Νεομάρτυς, γνωρίζεται τουντεύθεν παρά πάσης της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας, αληθής μάρτυς του Χριστού, συναριθμούμενος τη χορεία των πιστών, τελουμένης κανονικώς της μνήμης αυτού κατά την 17η Ιανουαρίου". 

Ο Πατριάρχης Γρηγόριος, στέλνοντας την Πατριαρχική και Συνοδική Πράξη στον Μητροπολίτη

Ιωαννίνων, τον παρακάλεσε να μη την δημοσιεύσει για να μην προκαλέσει τους Τούρκους. Παράλληλα πρόσθεσε ότι ορίστηκε η γιορτή του Νεομάρτυρα την 17ην Ιανουαρίου, ημέρα γιορτής του Αγίου Αντωνίου, για να μη φανεί ότι για τον Νεομάρτυρα έγινε νέα γιορτή. Η φήμη όμως των θαυμάτων του Αγίου σε χριστιανούς και μουσουλμάνους, παραμέρισε τους φόβους και έτσι η γιορτή του Αγίου Γεωργίου τελούνταν πανηγυρικά. Η ανακομιδή των λειψάνων του Αγίου έγινε στις 26 Οκτωβρίου 1971 επί Αρχιερατείας Σεραφείμ του μετέπειτα Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος. Σήμερα είναι αποθησαυρισμένα στον φερώνυμο Ιερό Ναό της πλατείας Πάργης Ιωαννίνων. 

Τέλος, ο νεομάρτυρας Γεώργιος είναι ο προστάτης Άγιος της Προεδρικής Φρουράς και ο Πολιούχος Άγιος των Ιωαννίνων. Επίσης τιμάται και στον Πύργο, από τον Σύλλογο Ηπειρωτών Ηλείας, όπου τελείται Αρχιερατική Θεία Λειτουργία στον Μητροπολιτικό Ναού του Αγίου Νικολάου, υπό του Σεπτού μας Ποιμενάρχου κ.κ. ΓΕΡΜΑΝΟΥ.

Ο ΝΕΟΜΑΡΤΥΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΤΟ ΛΑΜΠΡΟ ΑΥΤΟ ΔΙΑΜΑΝΤΙ ΤΩΝ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ ΚΑΙ Η ΔΟΞΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΑΣ ΒΟΗΘΕΙΑ ΜΑΣ!

Πηγή : Ιερός Ναός Αγίου Σπυρίδωνος Πύργου