+ Τοῦ Ἐπισκόπου Ὠλένης
Α Θ Α Ν Α Σ Ι Ο Υ
Xθες, ἀγαπητοί μου ἀναγνῶστες, ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία ἑόρτασε τήν μνήμη τῆς μεγαλομάρτυρος Ἁγίας Εὐφημίας, ἡ ὁποία ἔζησε τόν 3ο αἰῶνα μ.Χ. στήν πόλη Χαλκηδόνα τῆς Μικρᾶς Ἀσίας καί προήρχετο ἀπό ἐπιφανή καί θεοσεβή οἰκογένεια, τόν Φιλόφρονα καί τήν Θεοδοσιανή.
Τήν μόρφωσαν κατά κόσμο ἀλλά παράλληλα καλ-λιέργησαν μέσα στήν ψυχή της τίς εὐαγγελικές ἀλήθειες. Ἔτσι ἡ Ἁγία Εὐφημία διακρινόταν γιά τόν ἅγιο ζῆλο της, τό σεμνό ἦθος της καί τή φιλανθρωπία της. Ἡ Ἁγία Εὐφημία ἐπίσης δέν ἐτέρπετο ἀπό τίς χαρές τοῦ κόσμου τούτου, διατηροῦσε ἁγνότητα ψυχῆς καί σώματος καί εἶχε δοσμένη τήν καρδιά της στό Θεό.
Τότε στή Ρώμη βασίλευε ὁ Διοκλητιανός καί Ἀνθύπατος τῆς Μικρᾶς Ἀσίας ἦταν ὁ Πρῖσκος, ὁ ὁποῖος ἔβγαλε διάταγμα μέ τό ὁποῖο ἀπαι-τοῦσε ἀπό τούς κατοίκους τῆς Χαλκηδόνας νά δώσουν τό παρόν στή γιορτή τοῦ θεοῦ τους Ἄρη καί νά προβοῦν σέ θυσίες πρός τιμή του.
Ἡ Ἁγία Εὐφημία μαζί μέ ἄλλους χριστιανούς δέν προσῆλθαν. Γιά τοῦτο συνελήφθησαν καί κλείσθησαν στή φυλακή. Ἀφοῦ τούς ἄφησαν ἐκεῖ χωρίς νερό καί ψωμί ἐπί εἴκοσι μέρες, τούς ρώτησαν ἄν ἐπιμένουν νά κρατοῦν τήν πίστη τους. Ἐκεῖνοι ἀπτόητοι ἀπάντησαν ναί. Τότε οἱ διῶκτες τους ὁδηγοῦν τήν Ἁγία Εὐφημία κατ’ἀρχάς σέ φοβερά βασα-νιστήρια, τά ὁποῖα ἐκείνη ἀντιμετώπισε μέ πολύ σθένος. Τότε τήν ἔρρι-ξαν στά θυρία, μία ἀρκούδα τήν δάγκωσε καί τῆς ἐπέφερε τό θάνα-το. Οἱ χριστιανοί τῆς Χαλκηδόνας τήν ἔθαψαν μέ τιμές καί στό τάφον της ἔκτισαν ναό.
Τό ἔτος 451 μ.Χ.,ὅταν ὁ Ἀρχιμανδρίτης τῆς Κωνσταντινουπόλεως Εὐτυχής καί ὁ Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας Διόσκορος, δίδασκαν ὅτι ἡ θεία φύση τοῦ Χριστοῦ ἀπορρόφησε τήν ἀνθρώπινη, εἴχαμε δύο μερί-δες, τούς Ὀρθοδόξους καί τούς Μονοφυσίτες.Τότε στήν Κων/λη Βασί-λευαν οἱ Αὐτοκράτορες Μαρκιανός καί Πουλχερία, οἱ ὁποῖοι συγκά-λεσαν τήν Δ΄Οἰκουμενική Σύνοδο στήν Χαλκιδόνα. Οἱ δύο μερίδες συμφώνησαν καί ἔγραψαν ἡ κάθε μία τήν διδασκαλία τους σέ ξεχωριστό τόμο- βιβλίο.
Ἀφοῦ ἄνοιξαν τή λάρνακα ὅπου φυλασσόταν τό λείψανο τῆς Ἁγίας Εὐφημίας, τοποθέτησαν στό στῆθος της τά δύο βιβλία. Μετά ἀπό τρεῖς ἡμέρες ἀφοῦ προσευχήθησαν ἄνοιξαν τήν λάρνακα. Ὁ τόμος τῶν Ὀρθοδόξων βρισκόταν στά χέρια τῆς Ἁγίας Εὐφημίας. Ὁ δέ τόμος τῶν μονοφυσιτῶν ἔκειτο στά πόδια της. Τοῦτο θεωρήθηκε ἀπάντηση καί θαῦμα ἀπό μέρους τῆς Ἁγίας.
Ἡ πίστις πρός τόν Ἀληθινό Θεόν τήν ὁποίαν ἀπεκάλυψε ἡ Ἁγία Εὐφημία μέ τό θαῦμα αὐτό, ἀποτελεῖ ὑπαρξιακή διά τόν ἄνθρωπον ἀνάγκη, λόγῳ τῆς φαινομενικῆς ἀπουσίας τοῦ Θεοῦ ἀπό τόν κόσμον. Μέ αὐτήν ὁ ἄνθρωπος ὑπερβαίνει τίς χωροχρονικές δεσμεύσεις τοῦ μεταπτωτικοῦ κόσμου καί ἀνάγεται ἐκ τῶν ἐπιγείων εἰς τά οὐράνια, ἐκ τῶν προσκαίρων εἰς τά αἰώνια, ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τήν ὄντως ζωήν. Αὐτή ἡ πίστις μπορεῖ νά τόν προβληματίσει. Ἡ δέ ἄρνησις τῆς πίστης εἰς τόν Θεόν ἀποτελεῖ παραφροσύνην ὡς λέγει χαρακτηριστικά ὁ Προφήτης Δαβίδ “εἶπεν ἄφρων ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ οὐκ ἔστι Θεός” (Ψαλμ. 13,1).
Ἡ χριστιανική πίστις συνιστᾷ ἔτσι βίωμα, τρόπον καθημερινῆς δράσης, πού εἶναι δυνατόν νά ἀκολουθηθῇ ἀπό ὅλους τούς ἀνθρώ-πους καί νά ὁδηγηθοῦν εἰς τήν νίκην τοῦ κόσμου,δηλαδή εἰς τήν σωτηρίαν τους.
Διά νά ἐπιτευχθῇ ὅμως τοῦτο, πρέπει νά διακρίνεται τό βίωμα ἀπό τήν ὑπακοήν εἰς τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Τότε ἀκριβῶς ἔχουμε τήν σωτήριον σύνθεσιν τῆς ὑπακοῆς καί τῆς πίστης κατά τήν Παύλειον ρῆσιν (Ρωμ. 1,5) καί ἡ πίστις μετατρέπεται εἰς ἔργα σύμφωνα πρός τό θέλημα τοῦ Θεοῦ.
Αὐτή ἡ ἀναμμένη φλόγα τῆς πίστης παρεκίνησε καί τήν Ἁγία Εὐφημία ἀλλά καί ὅλον τό περίκειμενον νέφος τῶν μαρτύρων τῆς Ἐκκλησίας νά μή φεισθοῦν οὔτε καί αὐτῆς τῆς ζωῆς των γιά νά ἐμμεί-νουν εἰς τήν πίστιν πρός τόν Θεόν, ἐκφραζομένην καί διά τῆς μαρτυ-ρικῆς ὁμολογίας ἔμπροσθεν τῶν ἀπιστούντων συνανθρώπων των.
Οἱ πιστοί ζοῦν τήν ὑπακοήν τῆς πίστεως καί δέν ὑποχωροῦν εἰς τίς προκλήσεις τοῦ κόσμου οὔτε καί ἀφομοιώνονται ὑπ᾿αὐτοῦ. Εὑρισκό-μενοι ἐντός τῆς νοητῆς Κιβωτοῦ τῆς Ἐκκλησίας, κοινωνοῦν μυστη-ριακά μετά τοῦ Χριστοῦ, ἀξιολογοῦν ὀρθά τό καλόν καί ἀγαθόν καί σώφρονα θέτουν διά τόν πρόσκαιρον τοῦτο βίον τίς πνευματικές προτεραιότητες.
Οἱ Μάρτυρες τῆς Ἐκκλησίας βίωναν τό μήνυμα τοῦ Χριστοῦ, ὁ Ὁποῖος διεκήρυττε ὅτι: “... ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν βιάζεται, καί βιασταί ἁρπάζουσιν αὐτήν”(Ματθ. ια´ 12).
Αὐτήν τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ εἴθε διά πρεσβειῶν τῆς Πανευφήμου Μεγαλομάρτυρος Εὐφημίας νά τύχωμεν ὅλοι καί νά συζήσουμε μετ’ Αὐτῆς αἰώνια ἑνωμένοι μέ τόν Σωτῆρα Χριστόν. ΑΜΗΝ.
Α Θ Α Ν Α Σ Ι Ο Υ
Xθες, ἀγαπητοί μου ἀναγνῶστες, ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία ἑόρτασε τήν μνήμη τῆς μεγαλομάρτυρος Ἁγίας Εὐφημίας, ἡ ὁποία ἔζησε τόν 3ο αἰῶνα μ.Χ. στήν πόλη Χαλκηδόνα τῆς Μικρᾶς Ἀσίας καί προήρχετο ἀπό ἐπιφανή καί θεοσεβή οἰκογένεια, τόν Φιλόφρονα καί τήν Θεοδοσιανή.
Τήν μόρφωσαν κατά κόσμο ἀλλά παράλληλα καλ-λιέργησαν μέσα στήν ψυχή της τίς εὐαγγελικές ἀλήθειες. Ἔτσι ἡ Ἁγία Εὐφημία διακρινόταν γιά τόν ἅγιο ζῆλο της, τό σεμνό ἦθος της καί τή φιλανθρωπία της. Ἡ Ἁγία Εὐφημία ἐπίσης δέν ἐτέρπετο ἀπό τίς χαρές τοῦ κόσμου τούτου, διατηροῦσε ἁγνότητα ψυχῆς καί σώματος καί εἶχε δοσμένη τήν καρδιά της στό Θεό.
Τότε στή Ρώμη βασίλευε ὁ Διοκλητιανός καί Ἀνθύπατος τῆς Μικρᾶς Ἀσίας ἦταν ὁ Πρῖσκος, ὁ ὁποῖος ἔβγαλε διάταγμα μέ τό ὁποῖο ἀπαι-τοῦσε ἀπό τούς κατοίκους τῆς Χαλκηδόνας νά δώσουν τό παρόν στή γιορτή τοῦ θεοῦ τους Ἄρη καί νά προβοῦν σέ θυσίες πρός τιμή του.
Ἡ Ἁγία Εὐφημία μαζί μέ ἄλλους χριστιανούς δέν προσῆλθαν. Γιά τοῦτο συνελήφθησαν καί κλείσθησαν στή φυλακή. Ἀφοῦ τούς ἄφησαν ἐκεῖ χωρίς νερό καί ψωμί ἐπί εἴκοσι μέρες, τούς ρώτησαν ἄν ἐπιμένουν νά κρατοῦν τήν πίστη τους. Ἐκεῖνοι ἀπτόητοι ἀπάντησαν ναί. Τότε οἱ διῶκτες τους ὁδηγοῦν τήν Ἁγία Εὐφημία κατ’ἀρχάς σέ φοβερά βασα-νιστήρια, τά ὁποῖα ἐκείνη ἀντιμετώπισε μέ πολύ σθένος. Τότε τήν ἔρρι-ξαν στά θυρία, μία ἀρκούδα τήν δάγκωσε καί τῆς ἐπέφερε τό θάνα-το. Οἱ χριστιανοί τῆς Χαλκηδόνας τήν ἔθαψαν μέ τιμές καί στό τάφον της ἔκτισαν ναό.
Τό ἔτος 451 μ.Χ.,ὅταν ὁ Ἀρχιμανδρίτης τῆς Κωνσταντινουπόλεως Εὐτυχής καί ὁ Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας Διόσκορος, δίδασκαν ὅτι ἡ θεία φύση τοῦ Χριστοῦ ἀπορρόφησε τήν ἀνθρώπινη, εἴχαμε δύο μερί-δες, τούς Ὀρθοδόξους καί τούς Μονοφυσίτες.Τότε στήν Κων/λη Βασί-λευαν οἱ Αὐτοκράτορες Μαρκιανός καί Πουλχερία, οἱ ὁποῖοι συγκά-λεσαν τήν Δ΄Οἰκουμενική Σύνοδο στήν Χαλκιδόνα. Οἱ δύο μερίδες συμφώνησαν καί ἔγραψαν ἡ κάθε μία τήν διδασκαλία τους σέ ξεχωριστό τόμο- βιβλίο.
Ἀφοῦ ἄνοιξαν τή λάρνακα ὅπου φυλασσόταν τό λείψανο τῆς Ἁγίας Εὐφημίας, τοποθέτησαν στό στῆθος της τά δύο βιβλία. Μετά ἀπό τρεῖς ἡμέρες ἀφοῦ προσευχήθησαν ἄνοιξαν τήν λάρνακα. Ὁ τόμος τῶν Ὀρθοδόξων βρισκόταν στά χέρια τῆς Ἁγίας Εὐφημίας. Ὁ δέ τόμος τῶν μονοφυσιτῶν ἔκειτο στά πόδια της. Τοῦτο θεωρήθηκε ἀπάντηση καί θαῦμα ἀπό μέρους τῆς Ἁγίας.
Ἡ πίστις πρός τόν Ἀληθινό Θεόν τήν ὁποίαν ἀπεκάλυψε ἡ Ἁγία Εὐφημία μέ τό θαῦμα αὐτό, ἀποτελεῖ ὑπαρξιακή διά τόν ἄνθρωπον ἀνάγκη, λόγῳ τῆς φαινομενικῆς ἀπουσίας τοῦ Θεοῦ ἀπό τόν κόσμον. Μέ αὐτήν ὁ ἄνθρωπος ὑπερβαίνει τίς χωροχρονικές δεσμεύσεις τοῦ μεταπτωτικοῦ κόσμου καί ἀνάγεται ἐκ τῶν ἐπιγείων εἰς τά οὐράνια, ἐκ τῶν προσκαίρων εἰς τά αἰώνια, ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τήν ὄντως ζωήν. Αὐτή ἡ πίστις μπορεῖ νά τόν προβληματίσει. Ἡ δέ ἄρνησις τῆς πίστης εἰς τόν Θεόν ἀποτελεῖ παραφροσύνην ὡς λέγει χαρακτηριστικά ὁ Προφήτης Δαβίδ “εἶπεν ἄφρων ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ οὐκ ἔστι Θεός” (Ψαλμ. 13,1).
Ἡ χριστιανική πίστις συνιστᾷ ἔτσι βίωμα, τρόπον καθημερινῆς δράσης, πού εἶναι δυνατόν νά ἀκολουθηθῇ ἀπό ὅλους τούς ἀνθρώ-πους καί νά ὁδηγηθοῦν εἰς τήν νίκην τοῦ κόσμου,δηλαδή εἰς τήν σωτηρίαν τους.
Διά νά ἐπιτευχθῇ ὅμως τοῦτο, πρέπει νά διακρίνεται τό βίωμα ἀπό τήν ὑπακοήν εἰς τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Τότε ἀκριβῶς ἔχουμε τήν σωτήριον σύνθεσιν τῆς ὑπακοῆς καί τῆς πίστης κατά τήν Παύλειον ρῆσιν (Ρωμ. 1,5) καί ἡ πίστις μετατρέπεται εἰς ἔργα σύμφωνα πρός τό θέλημα τοῦ Θεοῦ.
Αὐτή ἡ ἀναμμένη φλόγα τῆς πίστης παρεκίνησε καί τήν Ἁγία Εὐφημία ἀλλά καί ὅλον τό περίκειμενον νέφος τῶν μαρτύρων τῆς Ἐκκλησίας νά μή φεισθοῦν οὔτε καί αὐτῆς τῆς ζωῆς των γιά νά ἐμμεί-νουν εἰς τήν πίστιν πρός τόν Θεόν, ἐκφραζομένην καί διά τῆς μαρτυ-ρικῆς ὁμολογίας ἔμπροσθεν τῶν ἀπιστούντων συνανθρώπων των.
Οἱ πιστοί ζοῦν τήν ὑπακοήν τῆς πίστεως καί δέν ὑποχωροῦν εἰς τίς προκλήσεις τοῦ κόσμου οὔτε καί ἀφομοιώνονται ὑπ᾿αὐτοῦ. Εὑρισκό-μενοι ἐντός τῆς νοητῆς Κιβωτοῦ τῆς Ἐκκλησίας, κοινωνοῦν μυστη-ριακά μετά τοῦ Χριστοῦ, ἀξιολογοῦν ὀρθά τό καλόν καί ἀγαθόν καί σώφρονα θέτουν διά τόν πρόσκαιρον τοῦτο βίον τίς πνευματικές προτεραιότητες.
Οἱ Μάρτυρες τῆς Ἐκκλησίας βίωναν τό μήνυμα τοῦ Χριστοῦ, ὁ Ὁποῖος διεκήρυττε ὅτι: “... ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν βιάζεται, καί βιασταί ἁρπάζουσιν αὐτήν”(Ματθ. ια´ 12).
Αὐτήν τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ εἴθε διά πρεσβειῶν τῆς Πανευφήμου Μεγαλομάρτυρος Εὐφημίας νά τύχωμεν ὅλοι καί νά συζήσουμε μετ’ Αὐτῆς αἰώνια ἑνωμένοι μέ τόν Σωτῆρα Χριστόν. ΑΜΗΝ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου