+ Τοῦ Ἐπισκόπου Ὠλένης Α Θ Α Ν Α Σ Ι Ο Υ
Σήμερα Κυριακή,ἀγαπητοί μου ἀναγνῶστες,ἡ ἁγία μας Ἐκκλη-σία ἑορτάζει τήν μνήμη τοῦ Ὁσίου πατρός ἡμῶν Ἀθανασίου τοῦ Ἀθωνίτου. Ὁ Ὅσιος Ἀθανάσιος κατήγετο ἀπό τήν Τραπεζοῦντα καί ἔζησε τόν 10 μ. Χ. αἰῶνα. Μόλις ἐτελείωσε τήν ἐγκύκλιο παιδεία ἑλκυσθείς ὑπό τῆς Θείας Χάριτος, ἐγκατέλειψε τά εγκόσμια καί προ-σεχώρησε στό μοναχισμό ἀπό νεαρᾶς ἡλικίας, ὑπό τήν πρόνοια τοῦ θείου του, τοῦ Ὁσίου πατρός Μιχαήλ τοῦ Μαλεήνου.
Ὁ Ὅσιος Ἀθανάσιος, φεύγοντας από τά μέρη τῆς Βιθυνίας, ἔρχε-ται στόν Ἄθωνα. Ἐπισκεφθείς τίς Καρυές, κέντρο τῆς τότε μοναστι-κῆς ζωῆς, δέν ἀπεκάλυψε ποῖος ἦτο, ἀλλά προσποιήθηκε τόν ἀγράμματο καί τόν ἀγροῖκο. Πολλές φορές ὁ Γέροντάς του προ-σπαθοῦσε νά τοῦ μάθη τό ἀλφάβητο, γιά νά διαβάζει τήν ἀκολου-θία του. Αὐτός ὅμως προσποιεῖτο ὅτι δέν ἔχει τέτοια ἱκανότητα πρός μάθηση.
Τέλος ὅμως, ἀπεκαλύφθη ποιός ἦτο, ἀπό αὐτούς πού τόν γνώριζαν καί ἀναγκάσθηκε νά ὁμολογήσει ὅτι ἦτο ὁ περιβόητος Ἀθανάσιος. Ἐφ’ ὅσον πλέον ἔγινε γνωστός καί δέν μποροῦσε νά συνεχίσει στήν ἀφάνεια πού τόσο ἀγαποῦσε, ξεκίνησε περιερχόμενος τό Ἅγιο Ὄρος, ἀναζητῶντας κατάλληλο τόπο. Ἔφθασε μέχρι τά ἀνατο-λικότερα μέρη τοῦ Ὄρους, ἄρχισε (960 μ. Χ.)τήν ἀνέγερση τῆς Λαύρας μέ κρατική ἐπιχορήγηση τοῦ Αὐτοκράτορος Νικηφόρου Φωκᾶ. Οἰκοδομῶντας τήν Λαύρα ὁ Ἅγιος Ἀθανάσιος έγινε στυλο-βάτης τῆς Ἀθωνικῆς μοναστικῆς ζωῆς.Κατόρθωσε νά φέρει τά διά-φορα μονήδρια, Σκῆτες καί ἡσυχαστήρια πού ἦσαν σέ μία κατά-σταση ἀπομόνωσης, σέ κοινωνία μεταξύ τους, ἀλλά καί μέ τούς ἰδικούς του μαθητάς, πού εὑρίσκοντο ἐντός τῆς Μονῆς. Γι’ αὐτό καί δικαίως πρέπει νά ὀνομάζεται ὁ ἀναντικατάστατος ρυθμιστής, Ἡγούμενος και κυβερνήτης τοῦ Ἀθωνικοῦ μοναχισμοῦ. Ἐπέτυχε τό ἀπρόσιτο, τό διχασμένο καί τό μεμονωμένο τῶν Πατέρων μέσα στόν Ἄθωνα, νά τό ἑνώσει ὑπό μίαν γνώμη, νά ἀποδώσει τήν ἐλευθερία στήν προσωπικότητα, νά πείσει τόν καθένα ὅτι μπορεῖ νά γίνει μοναχός τηρῶντας κατά δύναμη τήν Πατερική φιλοσοφία.
Ὁ Ὅσιος Ἀθανάσιος δέν εἶναι ἕνας ἁπλός Ἅγιος, ἀλλά εἶναι κατ’ ἐξαίρεση ὁ πνευματικός Πατήρ πάντων. Στήν προσωπικότητά του, στήν πατρική του στοργή καί πρόνοια, στήν πεφωτισμένη του διάνοια, στήν διακριτικότητά του, εὑρίσκει ὁ κάθε ἕνας ἀπό μᾶς, εἰς ὅλες τίς γενεές, αὐτό πού τοῦ ἀναλογεῖ καί μπορεῖ κάλλιστα καί ἀπρόσκοπτα νά συνεχίζει τήν πορεία του μέ τήν μακαρία ἐλπίδα ὅτι ἐπιτυγχάνει στήν μοναστική ζωή.
Δύο πράγμα χαρακτηρίζουν τόν μεγάλο αὐτόν φωστῆρα.Τό μέν ἕνα εἶναι ἡ ἄκρα φιλοπονία, ἡ συνεχής ἄρση τοῦ σταυροῦ, τήν ὁποία θεωροῦσε ὡς τό πλέον ἀπαραίτητο στοιχεῖο καί τήν σπονδυλική στήλη τῆς μοναστικῆς καί ἡσυχαστικῆς ἀγωγῆς. Ἐπιθμοῦσε δια-καῶς νά εὑρεθῆ χωρίς μέριμνες γιά νά συνεχίσει τήν ἡσυχαστική ζωή, τήν ὁποία ποθοῦσε.
Τό δεύτερο εἶναι τό στοιχεῖο τῆς ἀγάπης, τῆς κοινωνικότητας καί τῆς ἀλληλεγγύης. Ἄν καί εὑρίσκετο ὡς πρός τόν ἑαυτό του αὐστη-ρότατος ἀσκητής καί φιλοπονώτατος, ὡς πρός τόν πλησίον του ἦτο πάντοτε φιλόστοργος καί πλήρης ἀγάπης. Ἡ πολλή του ἀγάπη καί στοργή συνέδεσε καί συνεχίζει νά συνδέει τόν Ἀθωνικό μοναχισμό μέ τήν Θεία Πρόνοια καί τίς πρεσβεῖες τοῦ μεγάλου τούτου φωστῆρος.
Μέσα στό πανελεύθερο πνεῦμα τῆς πατρικῆς του στοργῆς, γιά νά ἀναπαύσει ὅλες τίς φυσιογνωμίες καί νά ἱκανοποιήσει ὅλους τούς χαρακτῆρες, δέν παραμέλησε νά χρησιμοποιήσει καί τήν ἀνθρώπινη γνώση,γιά νά μεταβάλει καί νά κάνει ἄνετη τή ζωή, καί νά μήν ἀπο-θαρρύνονται οἱ Δόκιμοι. Κατασκεύασε λιμάνια, δρόμους, ἀποθῆκες, ἀμπε-λῶνες, κήπους καί ὅ,τιδήποτε ἄλλο μποροῦσε νά προκαλέσει τήν στοιχειώδη ἄνεση εἰς ὅλους τούς ἀνθρώπους, πού μποροῦσαν καί ἤθελαν νά γίνουν μοναχοί.
Στίς διάφορες δυσκολίες τῆς Μονῆς ὁ Ὅσιος Ἀθανάσιος εἶχε βοηθὀ καί συμπαραστάτη τήν Παναγία, ἡ ὁποία τοῦ παρουσιάσθηκε καί τοῦ εἶπε χαρακτηριστικά ὅτι , «ἐγώ θά εἶμαι ἡ Οἰκονόμος τῆς Μονῆς πλέον, γιά νά μήν ἔχετε μέριμνα». Ἔκτοτε ἡ Μονή δέν ἔχει οἰκο-νόμο, ὅπως συμβαίνεις στίς Μονές, ἀλλά παραοικονόμο.
Ἔτσι καί ἐμεῖς ἄς ἐναποθέσουμε τόν ἑαυτόν μας εἰς τήν Παναγία Μητέρα μας, γιά νά τήν καταστήσουμε πνευματικό οἰκονόμο τῆς ψυχῆς μας, ὥστε μέ τίς πρεσβεῖες της νά καταστοῦμε κάτοικοι τῶν ἐπουρανίων Μονῶν καί μέτοχοι τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. ΑΜΗΝ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου