ΚΗΡΥΓΜΑ ΕΠΙ ΤΗΣ ΕΟΡΤΗΣ ΤΗΣ ΥΠΑΠΑΝΤΗΣ

  Του πρεσβυτέρου Πέτρου Γιατρά 

Αγαπητοί μου αδελφοί, με τη χάρη του Θεού, φθάσαμε σαράντα ακριβώς μέρες μετά τα Χριστούγεννα και η Παναγία μας

 μαζί με τον Ιωσήφ το μνήστορα, φέρνουν το βρέφος Ιησού, στον ναό των Ιεροσολύμων κατά το ειθισμένον. Και έρχονται για να κάνουν τι; Μα αυτό που πρόσταξε ο Θεός τον λαό του τον Ισραήλ δια του Μωυσέως, ότι το πρώτο αρσενικό παιδί κάθε γυναίκας θα αφιερώνεται στο Θεό. Μα ο Θεός, δεν είναι άσπλαχνος να πάρει το παιδί από τη μάνα, για το λόγο αυτό, συνεχίζει η διάταξη του Νόμου, ότι πλέον αντί για το παιδί που θα έρχεται στο ναό μόνο για να ευλογηθεί από τους ιερείς, θα προσφέρεται ως θυσία εκ μέρους των γονέων ένα ζευγάρι τριγόνων ή δύο νεοσσοί περιστερών. Και κατά τη στιγμή αυτή του ερχομού του Χριστού στο ναό, πληροφορούμαστε από τον Ευαγγελιστή για τη συνάντηση με τον Συμεών και την ανεκλάλητη χαρά της προφήτιδος Άννης, της κόρης του Φανουήλ.

Αναρωτιόμαστε όμως, γιατί ο Χριστός συγκατέθεσε στο γεγονός αυτό; Ο ίδιος ο Υιός του Θεού, είχε ανάγκη να πάει στον ναό να αφιερωθεί; Είναι όντως περίεργο, θα πει κάποιος. Και πράγματι έτσι είναι εκ πρώτης όψεως. 

Αν όμως το δούμε λίγο διαφορετικά, θα καταλάβουμε κάτι πολύ σημαντικό. Αν προσέξουμε, θα δούμε, πως ο Χριστός, παρ’ ότι είναι ο Κύριος του παντός, βλέπουμε να κάνει υπακοή. Υπακοή και στην Παρθένο Μητέρα Του και τον Ιωσήφ, αλλά και στο Νόμο που ο ίδιος έδωσε πριν χρόνια στον Μωυσή για τους ανθρώπους.

Μήπως, όμως, είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε τον Χριστό να κάνει υπακοή; Αν ανατρέξουμε στην ερτή των Θεοφανείων, θα δούμε ο Δεσπότης να βαπτίζεται από τον δούλο. Λίγο αργότερο, στον γάμο της Καννά, βλέπουμε τον Χριστό να κάνει ξανά υπακοή στη Μητέρα του, μετατρέποντας το νερό σε κρασί, αρχίζοντας έτσι τη δράση του για να εκπληρώσει το σχέδιο της Θείας Οικονομίας, τη σωτηρία, δηλαδή, του ανθρώπου. Ακόμα και οι θεραπείες και τα όλα τα θαύματα του Κυρίου Ιησού σε αρρώστους, τυφλούς, χωλούς, δαιμονιζομένους, δεν γίνονται κυριαρχικά, με τρόπο εξουσιαστικό και ηγεμονικό, αλλά με τρόπο ειρηνικό και ευγενικό. Έτσι, βλέπουμε τον Χριστό να ρωτάει ‘θέλεις υγιής γενέσθαι’; Και μόνο όταν ο ταλαίπωρος άνθρωπος μέσα στα πάθη και την αμαρτία του αποδεχθεί ελεύθερα και με πίστη θερμή τον Χριστό, μόνο τότε γίνεται το θαύμα. Άρα ο Χριστός κάνει υπακοή στην ελευθερία μας! Ας θυμηθούμε και τα λόγια του Κυρίου την φρικτή ώρα της αγωνίας Του ‘Πάτερ, απελθέτω απ΄εμού το ποτήριον τούτο, πλην ουχ ως εγώ θέλω, αλλ΄ως Συ’.  Όλα τα παραπάνω αδελφοί μου, συνοψίζονται σε ένα αποστολικό χωρίο που λέει ότι ‘εξαπέστειλεν ο Θεός τον Υιό αυτού, γενόμενον εκ γυναικός, γενόμενον υπό νόμον, ίνα τους υπό νόμον εξαγοράσει’.

Ακόμα και την εποχή της Παλαιάς Διαθήκης και ενώ ο λαός του Ισραήλ έχει ελευθερωθεί από τη δουλεία της Αιγύπτου με τη βοήθεια του Θεού, εντούτοις ευρισκόμενος ο λαός στην έρημο, αμέσως ξεχνάει τον Θεό και καταπιάνεται με τη λατρεία των ειδώλων. Θυμάστε το χρυσό βόδι που κατασκέυασαν και λάτρευαν ενόσω ο Μωυσής παρελάμβανε τις δέκα εντολές από τον Θεό στην κορυφή του όρους Σινά. Ο Θεός, ως Άσαρκος Λόγος, θυμώνει με τον λαό και διαμαρτύρεται στον Μωυσή ‘βλέπεις, εγώ που σας έσωσα, με ξεχάσατε, δε με λατρεύετε και προσκυνάτε τα είδωλα και τα ξόανα, θα σας καταστρέψω’. Ο Μωυσής όμως, λυπάται για τον λαό του και προσεύχεται στο Θεό να μην πραγματοποιήσει την τιμωρία και ο Θεός δείχνει έλεος και κάνει υπακοή στην προσευχή του Μωυσή. Σύμφωνα και με τον άγιο Συμεών τον νέο θεολόγο, ο Χριστός, κάνει υπακοή, για να θεραπεύσει την παρακοή του Αδάμ που έβγαλε τον άνθρωπο από τον παράδεισο και να μας ξαναδώσει όλα εκείνα τα εχέγγυα για να εισέλθουμε ξανά, φορώντας την πρώτη στολή.

Υπακοή, λοιπόν. Μα θα ρωτήσει κάποιος; Που να κάνω υπακοή; Πως να την κάνω και σε ποιον να υποταχθώ; Σκοπός αδελφοί μου, του χριστιανού, είναι να κάνει υπακοή στο θέλημα του Θεού. ‘Ο εχων τας εντολάς μου και τηρών αυτας εκείνος εστίν ο αγαπών με, ο δε αγαπών με αγαπηθήσεται υπό του πατρός μου και εγώ αγαπήσω αυτόν και εμφανίσω αυτώ εμαυτόν’. Όπως, λοιπόν, ο Χριστός κάνει υπακοή στον Θεό-Πατέρα, έτσι και μεις πρέπει να κάνουμε υπακοή στο θέλημά του, για να γίνουμε κατοικητήριο του Αγίου Πνεύματος.

Μετά από αυτά, είναι εύκολο να απαντηθούν και τα άλλα δύο ερωτήματα. Ο Θεός, σεβόμενος την προσωπικότητά μας, τα δικά μας ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, οικονομεί στον καθένα από εμάς την σωτηρία σύμφωνα με αυτά. Ποιος όμως θα μας βοηθήσει να ανοίξουμε τα μάτια της ψυχής μας και να δούμε που πάσχουμε, ούτως ώστες να θεραπευθούμε και να φωτισθούμε από το φως του προσώπου του Χριστού; Ο πνευματικός μας, αδελφοί μου, που είνια και αυτός άνθρωπος αμαρτωλός, όπως εμείς, που αγωνίζεται εναντίον των παθών, όπως εμείς, έχει όμως την χάρη της ιεροσύνης, φωτίζεται από τον Θεό και μας καθοδηγεί σε ασφαλές λιμάνι.

Δυστυχώς, όμως, ο εγωισμός μας δεν μας βοηθά στην υπακοή. Επαίρεται ο νους μας και δεν αναπαυόμαστε πουθενά και σε κανέναν. Κλεινόμαστε, τότε στον εαυτό μας, τον εμπιστευόμαστε, με αποτέλεσμα να είμαστε σε μια διαρκή ταραχή.

Ας δούμε, όμως, τι λένε οι πατέρες της Εκκλησίας μας για την αρετή της θεοδίδακτης υπακοής.  Η υπακοή ταπεινώνει τον άνθρωπο και η ταπείνωση εξουδετερώνει κάθε πειρασμική ενέγεια. Όπου ταπέινωση, εκεί ο διάβολος χάνεται. Όπου υπερηφάνεια και εγωισμός, εκεί η παρουσία των δαιμόνων, οι πειρασμοί και τα πάθη. Γι’ αυτό η υπακοή είναι πολύ χαριτωμένη αρετή, επειδή οπλίζει με τόση ταπείνωση τον άνθρωπο ότασν υπακούη εν γνώσει για την αγάπη του Χριστού, μας λέει ο αββάς Ισαάκ ο Σύρος. Ο δε γέροντας Αιμιλιανός ο Σιμωνοπετρίτης μας λέει, ότι και στραβό και ανάποδο και άδικο να μας φαίνεται αυτό που θα μας πει ο πνευματικός να κάνουμε υπακοή, υπάκουσέ το, κάνε προσευχή και ο Θεός θα βγάλει καλό από το νομιζόμενο κακό.

Τέλος, ένα παράδειγμα μας παραθέτει ο άγιος Εφραίμ ο Κατουνακιώτης. Ένα γεροντάκι είχε έναν υποτακτικό. Ο υποτακτικός, Κύριος ίδεν, έφτασε να πεθάνει. Την παραμονή του θανάτου του, πήγαν οι δαίμονες και του λένε ‘είσαι δικός μας, τώρα θα σε πάρουμε στην κόλαση γιατί έτσι και έτσι και έτσι..’. Το παιδί ταράχτηκε. Μπήκε μέσα ο γέροντας : ‘παιδί μου γιατί είσαι ταραγμένος;’

‘Γέροντα, γέροντα, θα κολασθώ, ήρθαν οι δαίμονες και μου είπαν ότι αύριο θα με πάρουν’.

‘Αχ, παιδάκι μου, εσύ είσαι υποτακτικός. Όταν έρθουν, να τους πεις εγώ έχω γέροντα’.

‘Να ΄ναι ευλογημένο’. Τελείωσε, τον ειρήνευσαι και την άλλη μέρα που ήρθαν οι δαίμονες, κατά τη συνήθειά τους, άλλος πάει να τον τραβήξει από το σώμα, άλλος από τα μαλλιά, άλλος από τη γλώσσα. Τότε αποκρίνεται ‘τι έρχεστε σε μένα; Εγώ υποτακτικός είμαι, έχω γέροντα’. Με το έχω γέροντα, άφαντοι οι δαίμονες. Αυτός είναι ο γέροντας, αυτή είναι η αρετή της υπακοής, που πρώτος ο Κύριος μας δίδαξε και μας καλέι να την ασκήσουμε για να καρπωθούμε τη Χάρη του Αγίου Πνέυματος. ΑΜΗΝ.