ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ ΛΟΥΚΑ

 Του πρεσβυτέρου Πέτρου Γιατρά

Αγαπητοί μου αδελφοί, ακούσαμε σήμερα στην ευαγγελική περικοπή τον Χριστό να επιτελεί άλλο ένα θαύμα. Μα αυτό δεν ομοιάζει με τον πολλαπλασιασμό των άρτων, ούτε με τη θεραπεία των λεπρών, ούτε με θεραπεία δαιμονισμένου ανθρώπου. Στη σημερινή περικοπή ο Χριστός ανασταίνει έναν νεκρό!

Ας δούμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Ο Κύριος, από την πόλη της Καπερναούμ, όπου είχε θεραπεύσει το δούλο του εκατοντάρχου, έρχεται στην πόλη της Ναΐν μαζί με αρκετούς μαθητές του και πολύ κόσμο που τον ακολουθούσε. Καθώς πλησίαζαν στην είσοδο της πόλης συνάντησαν μια νεκρική πομπή που μετέφερε ένα νεαρό νεκρό. Ο νεαρός αυτός ήταν ο μονάκριβος γιος μιας μάνας, η οποία μάλιστα ήταν χήρα. Δύο φορές κτύπησε ο θάνατος αυτή τη γυναίκα. Πρώτα έχασε τον άντρα της, το σύζυγό της. Και τώρα χάνει το μονάκριβο παιδί της, το σπλάχνο της. 

Ο Χριστός όμως, ως εύσπλαχνος Θεός την πλησιάζει και την παρηγορεί. «Μην κλαίς», της λέει. Δεν μένει όμως μέχρι εδώ. Ο Κύριος προχώρησε προς το νεαρό και αφού ακούμπησε τη σορό, του είπε: «Νεαρέ σε διατάζω να σηκωθείς». Αμέσως ο νεκρός σηκώθηκε και άρχισε να μιλάει. Τότε ο Κύριος τον παρέδωσε στη μητέρα του. Και το πλήθος που παρευρισκόταν εκεί, θαύμασε το γεγονός και δόξασε τον Θεό. 

Αδελφοί μου, ο Ιησούς Χριστός κατά την επί γης παρουσία του, επιτέλεσε τρία θαύματα που αφορούν ανάσταση νεκρών. Ανέστησε το γιό της χήρας στη Ναΐν, την κόρη του αρχισυναγώγου Ιαείρου, και τον φίλο του τον Λάζαρο. Το μεγαλύτερο όμως από όλα τα θαύματα που επιτέλεσε και που έχει ιδιαίτερη σημασία για τον καθένα από εμάς, είναι η Ανάσταση του ιδίου του Ιησού Χριστού, με την οποία μας ελευθέρωσε από τα δεσμά του θανάτου και μας χάρισε την αιώνια ζωή.

Μα αφού σπλαχνίστηκε αυτή τη γυναίκα, εύλογα θα αναρωτηθεί κανείς γιατί ο Θεός να μην δείχνει αυτή του την ευσπλαχνία σ’ όλες τις περιπτώσεις χαμού κάποιου νεαρού ανθρώπου; Και γιατί ακόμα, να μην γίνονται και σήμερα τέτοια θαύματα και τέτοιες νεκραναστάσεις; Και όμως το γεγονός ότι σήμερα χάνονται νέοι άνθρωποι δεν σημαίνει ότι ο Θεός μας είναι άσπλαγχνος και σκληρός. Απλά σε αυτές τις περιπτώσεις η ανθρώπινη λογική αδυνατεί να αντιληφθεί την ευσπλαχνία του Θεού που υπερβαίνει το ανθρώπινο σκέπτεσθαι. Αδυνατεί να αναγνωρίσει την ευσπλαχνία του Θεού μέσα σ’ ένα «άδικο» γεγονός. 

Το ότι ο Θεός είναι εύσπλαχνος και μακρόθυμος είναι δεδομένο. Από πού είναι δεδομένο; Πρώτον και κύριον, από τη σταυρική Του θυσία για όλους εμάς. Μα αν εξετάσουμε επακριβώς, όλα τα γεγονότα της Θείας Οικονομίας, από την πτώση του ανθρώπου από τον Παράδεισο, έως και την Ανάληψη του Χριστού, θα δούμε και θα κατανοήσουμε το έλεος του Θεού για εμάς τους αμαρτωλούς. Από την άλλη όμως αυτό δεν σημαίνει ότι η ευσπλαχνία και η μακροθυμία Του, ισοδυναμεί με τη θετική του ανταπόκριση σε ό,τι για μας θεωρείται καλό, δίκαιο, ή επιθυμητό. Γι’ αυτό και βλέπουμε πως ο Θεός δεν ενεργεί πάντοτε καταφατικά σε ό,τι ζητήσουμε και θελήσουμε. 

Βλέπουμε, λοιπόν τη χήρα γυναίκα της σημερινής ευαγγελικής περικοπής, να στεναχωριέται, να πενθεί, να κλαίει για το θάνατο του παιδιού της. Δεν οργίζεται όμως, ούτε εναντίον του Θεού, ούτε εναντίον των ανθρώπων, παρά υπομένει καρτερικά και σηκώνει το βαρύ σταυρό της. Αυτό δείχνει πίστη, ψυχική δύναμη και άνθρωπο χωρίς εγωισμό. Μια τέτοια καρδιά, είναι σε θέση να ελκύσει, να τραβήξει τη χάρη και το έλεος του Θεού. Μια καρδιά ταπεινή, με πραότητα και καρτερία στις δοκιμασίες.

Ας μείνουμε, σας παρακαλώ πολύ, σε μια φράση του Χριστού, σήμερα. «Μὴ κλαῖε»∙ ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ καὶ ἡ συνέχειά του, τὸ κήρυγμα τῆς Ἐκκλησίας, δὲν εἶναι μία ἀκόμη κοσμοθεωρία καὶ φιλοσοφία ἀνάμεσα στὶς τόσες πολλὲς γιὰ τὸν θάνατο. Δὲν εἶναι μιὰ φθηνὴ παρηγοριά, γιὰ νὰ ξεγελάσει τὴν τραγικὴ μοίρα τῆς ἀνθρώπινης φύσης μὲ τὸ ψέμα της, ἀλλὰ εἶναι ζωὴ καὶ ἀλήθεια ποὺ σώζει ολόκληρο τον άνθρωπο, πνευματικά, ψυχικά και σωματικά.