ΚΥΡΗΓΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Ζ’ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

Του πρεσβυτέρου Πέτρου Γιατρά

Αγαπητοί αδελφοί, πολλά τα θαύματα του Χριστού, αμέτρητα και τόσο μεγάλα και παράδοξα, που ακόμη και οι φαρισαίοι μαζί με τον λαό ομολογούσαν με μια φωνή ‘Ὅτι οὐδέποτε ἐφάνη οὕτως ἐν τῷ ᾽Ισραήλ’.

Και σε αυτή την περίπτωση ιάσεως αρρώστων και δαιμονιζομένων ανθρώπων από τον Χριστό, ακολουθείται το ίδιο μοτίβο, η ίδια σειρά θα λέγαμε. Πιο συγκεκριμένα, δύο τυφλοί ακολουθούν τον Χριστό και τον ικετεύουν να τους θεραπεύσει. Αυτό το ρήμα ‘ακολουθολυν’, δεν είναι τυχαίο. Δεν λέει ο ευαγγελιστής ότι Τον συναντούν, δεν λέει ότι τους φέρνουν μπροστά Του, αλλά ότι τον ακολουθούν από πίσω. Αυτό δείχνει ότι κάνουν έναν αγώνα για να φτάσουν στον Χριστό. Και όχι μόνο αυτό, αλλά κράζουν, τον φωνάζουν, τον παρακαλούν ‘᾽Ελέησον ἡμᾶς, υἱὲ Δαυΐδ’. Ο Χριστός, τους βλέπει αλλά δεν τελεί το θαύμα. Παρά μόνο τους ρωτά ‘Πιστεύετε ότι εγώ μπορώ να σας θεραπεύσω’; Και μόνο όταν οι τυφλοί του απαντούν καταφατικά, δηλαδή μόνο όταν ομολογήσουν και εκφράσουν ελεύθερα ότι τον πιστεύουν ως παντοδύναμο Θεό, μόνο τότε, ενεργεί το θαύμα.

Αναρωτιόμαστε όμως γιατί ο Χριστός συμπεριφέρεται έτσι; Γιατί δεν κάνει αμέσως το θαύμα; Δε θέλει να δοξαστεί; Δε θέλει να δείξει ποιος είναι πραγματικά; Δε θέλει να κάνει όσους περισσότερους ανθρώπους γίνεται, να σωθούν; Όχι, αδελφοί μου. Τον Χριστό δεν τον ενδιαφέρει η δόξα, δεν τον ενδιαφέρει να δείξει ποιος είναι με δυναστικό τρόπο. Γι΄ αυτό και όταν θεραπεύει τους τυφλούς, τους λέει να μην πουν σε κανέναν αυτό που τους έγινε από εκείνον. Ο Χριστός από τη στιγμή της συλλήψεώς Του στη γαστέρα της Παναγίας Μητέρας Του, μέχρι και τη θεία Του Ανάληψη, έχει διαλέξει το δρόμο της ταπείνωσης, της αφάνειας, της ησυχίας. Και διάλεξε αυτό τον τρόπο ζωής όχι γιατί έτυχε, αλλά για να μας δείξει ότι και μεις αν αυτόν τον τρόπο ζωής ακολουθήσουμε, θα φτάσουμε να ενωθούμε μαζί Του και σε αυτή και στην άλλη ζωή.

Ας το δούμε όμως και από μια άλλη διάσταση. Νομίζουμε ότι ο Θεός είναι υποχρεωμένος να εκπληρώνει τα θελήματά μας ως ανταπόδοση για τη θρησκευτικότητά μας. Δηλαδή, αφού εκκλησιάζομαι, αφού συμμετέχω στα μυστήρια, αφού κάνω και καμια ελεημοσύνη, εντάξει είμαι απέναντι στο Θεό, οπότε ό,τι του ζητήσω θα πρεπει αναγκαστικά και αυτός να μου το κάνει. Και αν ο Θεός δεν παρεμβαίνει με τον τρόπο που εμείς επιζητούμε, επέρχεται η θλίψη, η απογοήτευση και στο τέλος και η απόρριψή Του. Αυτός είναι ο εωσφορικός εγωισμός. Όμως ο Θεός δρα με κριτήριο τη σωτηρία μας. Βλέπει το αληθινό όφελος της ύπαρξής μας, που δεν μπορεί να περιοριστεί στην εκπλήρωση των μικροθελημάτων μας για να μας έχει ευχαριστημένους. Από την άλλη, μας βολεύει να μην αναλαμβάνουμε τις ευθύνες για τη δική μας ζωή και να τις αποδίδουμε στο Θεό. Έτσι για το κακό και την αποτυχία δεν φταίμε ποτέ εμείς, αλλά και δε χρειάζεται να αναλάβουμε το κόστος των επιλογών μας και να ξεκινήσουμε να τις διορθώνουμε, όσο είναι εφικτό, με τη φώτιση του Θεού και το πνεύμα της μετανοίας. Υπό αυτό το πρίσμα κατανοούμε καλύτερα και έναν ύμνο που ψάλουμε στις παρακλήσεις της Παναγίας μας : ‘ουδείς προστρέχων επι Σοι, κατησχυμένος από Σου εκπορεύεται Αγνή Παρθένε Θεοτόκε, αλλ΄ αιτείται την Χάριν και λαμβάνει το δώρημα προ το συμφέρον της αιτήσεως’. Δηλαδή, διαπιστώνει ο συγγραφέας του ύμνου ότι όποιος τρέχει στην Παναγία για βοήθεια, δεν φεύγει χωρίς παρηγοριά, δε φεύγει από κοντά Της με κατεβασμένα τα μούτρα, Εκείνη αμέσως εκπληρώνει το αίτημά μας, αρκεί βέβαια να είναι προς το συμφέρον της ψυχής μας.

Μπορούμε όμως, αδελφοί μου, να εξάγουμε και άλλο ένα μήνυμα από τη σημερινή Ευαγγελική περικοπή σε συνδυασμό με αυτή του Αποστολικού αναγνώσματος. Λέει ο Παύλος, ότι οφείλουμε εμείς οι δυνατοί πνευματικά να βαστάζουμε, να στηρίζουμε με όποιον τρόπο μπορούμε, με όποιο τάλαντο μας έδωσε ο Θεός τους αδύναμους αδελφούς μας. Θα αναρωτηθεί όμως κανείς, γιατί οφείλουμε, ποιος μας υποχρεώνει, ποιος μας το επιβάλει; Η απάντηση είναι ότι κανείς δε μας επιβάλει τίποτα μέσα στην Εκκλησία, πόσο μάλλον ο Χριστός, ο οποίος κήρυξε το ‘όποιος θέλει θα με ακολουθήσει’. Όμως εμείς οι χριστιανοί αισθανόμαστε αυτό το ιερό χρέος να μιμηθούμε κατ΄ αναλογίαν πάντα τον Κύριο που θεράπευε τους ανθρώπους και θυσιάστηκε για τη σωτηρία μας καθώς και την Παναγία Μητέρα Του, η οποία μέχρι και τώρα που απολαμβάνει τη δόξα του Υιού Της και τα κάλλη του Παραδείσου, δεν αναπαύεται, αλλά συνεχώς παρακαλεί τον Χριστό για τη σωτηρία του ανθρωπίνου γένους.

Έτσι και εμείς, αδελφοί μου, υπακούοντας το πρόσταγμα του Αποστόλου και επικαλούμενοι τις σωστικές πρεσβείες της Παναγίας, ας αγωνιστούμε για τον εαυτό μας, ας προσευχηθούμε για τους εμπερίστατους αδελφούς μας και αφού τα κάνουμε αυτά με αγάπη και πνεύμα μετανοίας, τότε θα καρποφορήσουν οι πνευματικοί καρποί εντός ημών. ΑΜΗΝ.