ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ...

 Τοῦ Ἐπισκόπου Ὠλένης 

Α Θ Α Ν Α Σ Ι Ο Υ 

Κυριακή  20 Δεκεμβρίου 2020

       Σήμερα  Κυριακή πρό τῆς Χριστοῦ γεννήσεως, ἀγαπητοί μου ἀναγνῶστες, ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία καθ’ὅλη τήν διάρκεια τῆς σαρακοστῆς μᾶς προετοίμασε γιά τό μεγάλο αὐτό γεγονός τῆς γεννήσεως τοῦ σωτῆρος ὅλης τῆς ἀνθρωπότητος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Μέσα ἀπό τά ἁγιογραφικά ἀναγνώσματα καί τούς ὕμνους τῆς Ἐκκλησίας μᾶς ὁδήγησε σέ μία αὐτοκριτική καί ἔλεγχο τῆς πνευματικῆς μας ζωῆς.

    Οἱ διάφορες ἀντιξοότητες καί πειρασμοί πού προκύπτουν, εἴτε ἀπό τόν διάβολον, εἴτε ἀπό τά τόσα ἄλλα πού ὑπάρχουν μέσα στήν ζωή μας, δέν εἶναι κάτι τό ὁποῖον μᾶς ἀπειλεῖ, μᾶς φράζει τόν δρόμο, μᾶς γεννᾶ ἀμφιβολία, ἀλλά εἶναι τά μυστικά ἐκεῖνα πρακτικά μέσα, διά τῶν ὁποίων κατεργάζεται τό μυστήριο τοῦ Σταυροῦ. Εἶναι οἱ τρόποι μέσῳ τῶν ὁποίων θά ἀποδείξουμε τήν πίστη μας, γιά νά δικαιούμεθα τῆς ἐπαγγελίας Του. Ὅταν βλέπουμε πειρασμούς, σηκώνουμε τό ἀνάστημά μας καί συνεχίζουμε,διότι ἡ παρουσία των εἶναι σαφής ἀπόδειξη, ὅτι ἡ Θεία Χάρις, ἡ ὀποία μᾶς ἐκάλεσε καί μᾶς ἔβαλε μέσα στόν δρόμο τῆς γνώσεως,εὑρίσκεται αὐτή τήν ὥρα μαζί μας καί μᾶς ἐρεθίζει γιά τό βραβεῖο τῆς προαγωγῆς. Τώρα χρειαζόμεθα καρτερία καί ὑπομονή. Ἡ καρτερία καί ἡ ὑμονή ὅμως θά γιγαντώνεται μέσα μας, ὅταν τό θέμα τοῦ πειρασμοῦ ἄγεται πρός τό θέμα τῆς ἀγάπης τοῦ πλησίον μας. Ἐκεῖ θά εἶναι περισσότερο ἡ προσοχή μας. Γιατί ἡ ἀποκαλυφθεῖσα ἀλήθεια, «ἡ Καινή Κτίσις», ὁ Ἰησοῦς Χριστός, μᾶς ἀπέδειξε μέ ὅλη τήν λεπτομέρεια τόν τρόπο τῆς καταγωγῆς μας, τόν τρόπο τίς σχέσης μας μετά τοῦ Θεοῦ καί τἀνάπαλιν, ἀπεφάσισε  νά μᾶς πῆς καί μία καινή ἐντολή, «ἐντολήν καινήν δίδωμι ὑμῖν ἵνα ἀγαπᾶτε ἀλλήλους» (Ἰωάν. ΙΓ΄, 34). Οἱ Πατέρες ὑπερτονίζουν ὅτι ἡ ἐντολή τῆς ἀγάπης εἶναι τό κεφάλαιο ὅλων τῶν ἀρετῶν καί ἐντολῶν. Δέν εἶναι μία ἐλεύθερη ἀρετή, τήν ὁποίαν κατά βούληση κάποιος κατεργάζεται. Γιά μᾶς τούς ὀρθοδόξους εἶναι καθῆκον, γιατί αὐτό εἶναι τό ἔμβλημά μας, πού ἀποδεικνύει ἀπό πού καταγόμεθα καί πού κατευθύνεται ὁ δρόμος μας.

    Ἀλλά ἡ ἐντολή τῆς ἀγάπης εἶναι κάτι παραπάνω. Διότι ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι τό κέντρο τῆς ἀγάπης μας, γι’αὐτό ὀνομάζεται Αὐτοαγάπη. «Ὁ Θεός ἀγάπη ἐστί καί ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ, ἐν τῷ Θεῷ μένει καί ὁ Θεός ἐν αὐτῷ» (Α΄Ἰωάν. Δ΄, 16).

    Ἐάν θέλουμε νά μείνουμε «ἐν τῷ Θεῷ» καί νά μείνῃ ὁ Θεός «ἐν ἡμῖν»,δέν ὑπάρχει ἄλλος τρόπος καί ἄλλος δρόμος ἀπό τό νόημα τῆς ἀγάπης. Γι’αὐτό νά μή εἴμαστε πρόχειροι μέσα στόν δαίδαλο τῶν παρεξηγήσεων, πού εἶναι τό εὐκολότερο ἐργαλεῖο τοῦ διαβόλου, γιά νά προκαλεῖ συγκρούσεις καί διαφωνίες. Ἐκεῖ νά ἐντείνουμε τήν προσοχή μας. Προκειμένου νά πληγώσουμε τήν ἀγάπη, καλύτερα νά διαρρήξουμε ὅ,τιδήποτε εὑρίσκεται μπροστά μας.

   Ἡ ἀγάπη εἶναι ἀποτέλεσμα. Μαζί μέ τήν προσοχή μας στήν φυλακή πασῶν τῶν ἐντολῶν, περισσότερο στρέφεται  τό ἐνδια-φέρον μας εἰς αὐτόν τό δεσμόν. Γιατί, ἄν τοῦτο κρατήσουμε, νά εἴμεθα βέβαιοι, ὅτι ἐξουδετερώνεται ὁ διάβολος.

      Ὅλοι οἱ πειρασμοί, ὅταν ἐπικρατήσουν, πράγματι μᾶς βλάπτουν καί μᾶς φράζουν τόν δρόμο πρός τήν θέωση. Ἕνα ἔχουν σκοπό οἱ πειρασμοί, νά διαβρώσουν τήν ἀγάπη. Ὁ διάβολος πλάθει ὐποθέσεις καί γεγονότα πού στήν οὐσία εἶναι ἀνύπαρ-κτα καί συγχίζει τόν νοῦν τοῦ ἀνθρώπου, πού τόν βρίσκει εἴτε στήν κόπωσή του, εἴτε στήν ἀδυναμία του, εἴτε στήν συστολή τῆς Χάριτος καί προσπαθεῖ νά τόν πείσει νά πιστέψει στίς παρεξηγήσεις καί νά ἀρχίσει νά μέμφεται, νά πονηρεύεται, νά ὑπονοεῖ, νά κατηγορεῖ, νά ὑποψιάζεται κατά τοῦ ἄλλου καί ἔτσι χαλαρώνει τόν δεσμόν τῆς ἀγάπης, πού μᾶς ὁδηγεῖ στήν τελειότητα.

     Αὐτήν τήν ἀγάπη βίωσε καί ὁ σήμερα ἑορταζόμενος Ἅγιος Ἱερομάρτυς Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος. Ἐάν καί ἐμεῖς αὐτήν τήν ἀγάπη βιώσουμε, τότε θά εἴμαστε κάτω ἀπό τήν χάρη τοῦ Θεοῦ, θά μᾶς φωτίζει καί θά μᾶς ἐνισχύει στόν καθ’ἡμέρα ἀγώνα μας, γιά νά κατορθώσουμε τήν κάθαρση τῆς ψυχῆς μας, νά ἀξιωθοῦμε τοῦ στεφάνου τῆς αἰωνίου δόξης καί Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. ΑΜΗΝ.