λειτουργούν τα ‘’χαρίσματα’’, – οι όροι αυτοί χρησιμοποιούνται καταχρηστικά, αφού κανένας από αυτούς δεν αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα – και την Λειτουργία της Ορθοδοξίας, ώστε να εκτιμήσουμε περισσότερο, τον τεράστιο πνευματικό πλούτο της Ορθοδοξίας που πολλές φορές δεν έχουν εννοήσει, όσοι δεν έφυγαν από το σπίτι του Πατέρα και δεν περιπλανήθηκαν σε αιρέσεις τρώγοντας ξυλοκέρατα.
Ο χώρος που μαζεύονται οι Πεντηκοστιανοί δεν έχει καμία μα καμία σχέση με τους Ιερούς Ναούς της Ορθοδοξίας. Το πρώτο που θα παρατηρήσει κάποιος είναι η έλλειψη των ιερών εικόνων. Οι χώροι όπου γίνονται οι συναθροίσεις είναι ενοικιαζόμενοι αλλά και ιδιόκτητοι. Συνήθως είναι μεγάλες αίθουσες, ενώ στην επαρχία μικρότερες.
Συντηρούνται με αυτοπροαίρετες προσφορές ( η Εαεπ δεν έχει τα δέκατα [1] όπως οι άλλες οργανώσεις της Πεντηκοστής που είναι δεκάδες και διαφορετικές στην πατρίδα μας), αλλά και με τις συνεισφορές τις τακτικές – κάθε Κυριακή – αλλά και τις έκτακτες.
Μέσα σε αυτούς υπάρχουν πάγκοι με υμνολόγια, Άγιες Γραφές, και από κάτω μικρά μαξιλάρια για να γονατίζουν κατά την ώρα της εκκλησιαστικής προσευχής (για το οποίο θα γίνει λόγος παρακάτω). Προς το βάθος, υπάρχει ένας υπερυψωμένος άμβωνας με ένα μικρόφωνο όπου γίνεται το κήρυγμα και η διδασκαλία. Δίπλα, συνήθως βρίσκεται και μια δεξαμενή που χρησιμοποιείται ως ‘’βαφτιστήρι’’. Οι ύμνοι τους δεν είναι όπως στην Ορθόδοξη εκκλησία που υμνούν τον Θεό, τους αγίους, και την Παναγία μας. Δεν είναι ύμνοι που χρησιμοποιούσε η αρχαία εκκλησία, ούτε φυσικά χρησιμοποιούν τα λειτουργικά κείμενα της Ορθοδοξίας (π.χ. την Λειτουργία του Ιωάννη του Χρυσοστόμου). Οι ύμνοι τους απευθύνονται μόνο στον Θεό (υποτίθεται), είναι δικής τους επινόησης, που πολλές φορές προωθούν τις διδασκαλίες τους και μεταδίδουν στον πιστό έντονα συναισθήματα. Αυτό είναι πολύ σημαντικό. Είναι το κλειδί για να κατανοήσουμε πως λειτουργούν υποβλητικά με αποτέλεσμα τα ‘’χαρισματικά’’ φαινόμενα που συμβαίνουν στον χώρο τους. Γενικά, οι Πεντηκοστιανοί στηρίζονται πάρα πολύ στο συναίσθημα και στους λογισμούς τους, κάτι το οποίο είναι λάθος και οδηγεί σε πλάνες, κατά την ασκητική παράδοση της Ορθοδοξίας μας. Ο μακαριστός π. Σεραφείμ Ρόουζ σημειώνει στο βιβλίο του ‘’Η Ορθοδοξία και η θρησκεία του μέλλοντος’’, αναφερόμενος γενικά στην Πεντηκοστιανή κίνηση· «Υπάρχουν δυο βασικές μορφές πλάνης. Η πρώτη και πιο θεαματική μορφή προκύπτει όταν ένα πρόσωπο μοχθεί για μια υψηλή πνευματική κατάσταση ή πνευματικά οράματα χωρίς να έχει πρώτα καθαρθεί από τα πάθη και την επανάπαυση στη δική του κρίση. Σε κάποιον τέτοιο ο διάβολος παρέχει σπουδαία «οράματα»... Αλλά υπάρχει κι άλλη, λιγότερο θεαματική μορφή πνευματικής πλάνης, η οποία δεν προσφέρει στα θύματά της σπουδαία οράματα αλλά μόνο εξυψωτικά «θρησκευτικά συναισθήματα». Αυτό συμβαίνει, όπως έχει γράψει ο Επίσκοπος Ιγνάτιος, «όταν η καρδιά επιθυμεί και πασχίζει για άγια και θεϊκά αισθήματα ενώ είναι ακόμα εντελώς ακατάλληλη γι’ αυτά. Ο καθένας που δεν έχει συντετριμμένο, μεταμελημένο πνεύμα, που αναγνωρίζει οποιοδήποτε είδος πλεονεκτήματος ή αξίας στον εαυτό του, που δεν τηρεί σταθερά τη διδασκαλία της Ορθόδοξης Εκκλησίας αλλά σε μια ή άλλη παράδοση πιστεύει στη δική του αυθαίρετη κρίση ή έχει ακολουθήσει μια μη Ορθόδοξη διδασκαλία – είναι σε αυτή την κατάσταση πλάνης».
Οι Άγιες Γραφές που χρησιμοποιούν είναι της μετάφρασης του Ορθοδόξου Νεόφυτου Βάμβα, ο οποίος μεταφράζει από το κείμενο των «Μασοριτών» και όχι των «Εβδομήκοντα». Αυτό έχει ως αποτέλεσμα η Γραφή που κρατάνε να έχει αρκετές διαφορές (ουσιαστικές και μη) με την μετάφραση των Εβδομήκοντα από την οποία παραθέτουν οι απόστολοι και οι ευαγγελιστές στα γραπτά τους, ενώ περιέχει και δέκα βιβλία λιγότερα από αυτά που δέχονταν η αρχαία εκκλησία. Και τούτο, διότι το Μασοριτικό κείμενο από το οποίο μεταφράζει ο Βάμβας, είναι εβραϊκής προέλευσης, το οποίο δεν περιέχει τα λεγόμενα ‘’Δευτεροκανονικά’’ βιβλία, τα οποία σαφέστατα είναι μέρος του κανόνα των βιβλίων της Αγίας Γραφής. Διαφορετικά, ας πετάξουν από τις Γραφές τους και το βιβλίο της Εσθήρ το οποίο ανήκει στα ‘’Δευτεροκανονικά’’, αν κατ’ υπόθεση τα λεγόμενα δευτεροκανονικά δεν ανήκουν στον κανόνα της Αγίας Γραφής. Επομένως, η Αγία Γραφή που χρησιμοποιούν έχει 66 βιβλία αντί 76 που δέχεται η Εκκλησία. Και φυσικά, ούτε λόγος για τις ιερές εικόνες που όχι απλά στολίζουν τους ναούς μας, αλλά διδάσκουν κιόλας κατά τον άγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό. «Υπόμνημα γαρ εστίν η εικών. Και όπερ τοις γράμματα μεμυημένοις η βίβλος, τούτο τοις αγραμμάτοις η εικών· και όπερ τη ακοή ο λόγος, τούτο τη οράσει η εικών· νοητώς δε αυτώ ενούμεθα»….«Η γαρ εικών θρίαμβος εστί και φανέρωσις και στηλογραφία εις μνήμην της νίκης των αριστευσάντων και διαπρεψάντων και της αισχύνης των ηττηθέντων και καταβληθέντων». (Προς τους διαβάλλοντας τας αγίας Εικόνας). Η λειτουργία τους αποτελείται από δύο μέρη. Την προσευχή, και το κήρυγμα τις καθημερινές, και την Κυριακή προστίθεται στην ‘’λατρεία’’ και η τέλεση της ‘’Θείας Ευχαριστίας’’. Επίσης, κατά κανόνα, μια ημέρα της εβδομάδας ή δύο (εξαρτάται από τους ‘’υπευθύνους’’ της κάθε συνάθροισης) ορίζεται αντί για κήρυγμα μάθημα. Συνήθως το αναλαμβάνει ο ‘’υπεύθυνος πρεσβύτερος’’. Εκεί, αναπτύσσεται αποκλειστικά η διδασκαλία της κάθε Πεντηκοστιανής κίνησης. Στις μεγάλες συνάξεις, ορίζεται και ημέρα συμμελέτης, κατά την οποία (μετά την προσευχή), μαζεύονται και συζητάνε θέματα και απορίες μέσα από την Αγία Γραφή. Χωρίς να καταφεύγουν σε Πατερικές ερμηνείες βέβαια, αλλά σε αυθαιρεσίες. Και μόνο ότι περιορίζονται στην Αγία Γραφή, είναι αυθαιρεσία από μόνο του, εφόσον ΠΟΥΘΕΝΑ η Αγία Γραφή δεν μας περιορίζει ΜΟΝΟ σε αυτήν. Οι Πεντηκοστιανοί, δίνουν μεγάλη σημασία και προσοχή στην διδασκαλία τους. Ουσιαστικά, οι συνάξεις τους θυμίζουν περισσότερο ‘’βιβλικό σχολείο’’ που παράγει ανθρώπους φουσκωμένους με γνώσεις, παρά με πνευματικό νοσοκομείο όπου ο άνθρωπος θα βρει την πνευματική του υγεία.
Πεντηκοστιανοί σε κατάσταση έκστασης «γλωσσολαλούν»
Η προσευχή διαρκεί μία ώρα. Όλοι γονατίζουν στα μαξιλαράκια τους, και ο κάθε ένας αρχίζει να προσεύχεται στο θεό χαμηλόφωνα (αρχικά). Ο προϊστάμενος προτρέπει σε ψαλμωδία μέσα από τους ύμνους τους. Για να ανοίξουν οι καρδιές και έτσι οι πιστοί να πάρουν μπρος . Αν και οι ύμνοι τους αναφέρονται στην λατρεία του Θεού, περισσότερο διεγείρουν τους ίδιους ώστε να αφεθούν ελεύθεροι πνευματικά και να συμπαρασυρθούν όλοι μαζί σε ομαδική αυθυποβολή, ώστε να παραχθεί μία σειρά από ‘’χαρισματικά’’ φαινόμενα. Λχ, ένας ύμνος τους λέει… «Δώσε τώρα μια πεντηκοστή στο λαό σου για να πληρωθεί, δώσε μας χαρίσματα, κάνε νέα θαύματα η εκκλησία σου Χριστέ να ετοιμαστεί», ή ένας άλλος που λέει … «Το Πνεύμα τ’ Άγιο, το Πνεύμα τ΄ Άγιο φλογίζει την καρδία μου, θέλω να δεηθώ, θέλω να μαρτυρώ, αφ΄ ότου ήρθε εντός το Πνεύμα το Άγιο». Και υπάρχουν πάρα πολλοί ύμνοι, για την κάθε περίσταση. Τους λένε περισσότερο για να τους ακούνε οι ίδιοι και να προτρέπουν τους εαυτούς τους, παρά για να ακούσει ο Θεός. Για παράδειγμα, στον πρώτο ύμνο που ανέφερα, ζητάνε επανάληψη του γεγονότος της Πεντηκοστής, ζητάνε χαρίσματα και θαύματα, για να ετοιμαστούν για την επικείμενη έλευση του Ιησού Χριστού. Έτσι, χωρίς ετοιμασία δια της μετανοίας, χωρίς κάθαρση, και χωρίς διάκριση, έτοιμοι να δεχτούν τα πάντα ως εκ Θεού ερχόμενα. Αυτά βέβαια είναι αντίθετα από όσα μας διδάσκουν οι άγιοι της Εκκλησίας μας, των οποίων ο στόχος δεν ήταν τα χαρίσματα και οι τυμπανοκρουσίες, αλλά ο αγιασμός και η ταπείνωση, κατά την ρήση του προφήτη Ησαία… «Εν τη ησυχία και πεποιθήση θέλει είσθαι η δύναμή σας». Και οι οποίοι απέκτησαν με κόπο και αγώνα (πάντα κατά χάρη) γνήσια χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος. «Έχοντας μικρό ή καθόλου θεμέλιο στις γνήσιες πηγές της χριστιανικής πνευματικής εμπειρίας – τα Άγια Μυστήρια της Εκκλησίας, και την πνευματική διδασκαλία που έχει παραδοθεί από το Χριστό και τους Αποστόλους δια μέσου των Αγίων Πατέρων – οι οπαδοί της «χαρισματικής» κίνησης δεν έχουν τρόπο να διακρίνουν τη χάρη του Θεού από την απομίμησή της. Όλοι οι «χαρισματικοί» συγγραφείς δείχνουν, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, μια έλλειψη προσοχής και διάκρισης ως προς τις εμπειρίες που έχουν…Ο άγιος Ιωάννης ο Κασσιανός, ο μεγάλος Ορθόδοξος πατέρας της Δύσης (5ος αι.), ο οποίος έγραψε με μεγάλη διάκριση για τα έργα του Αγίου Πνεύματος στη Συμβολή του (Collatio) για τις «Θείες Δωρεές», σημειώνει ότι «καμιά φορά οι δαίμονες (θαυματουργούν) με σκοπό να υψώσουν σε υπερηφάνεια τον άνθρωπο που πιστεύει ότι κατέχει το μεγάλο δώρο, κι έτσι τον προετοιμάζουν για μια ακόμα πιο μεγάλη πτώση. Προσποιούνται ότι καίγονται και οδηγούνται έξω από τα σώματα όπου κατοικούσαν, εξαιτίας της (δήθεν) αγιότητας ανθρώπων που στην πραγματικότητα γνωρίζουν ότι είναι ανίεροι. Στο Ευαγγέλιο διαβάζουμε: Θα εμφανιστούν ψευδόχριστοι και ψευδοπροφήτες…» (Συμβολή XV:2)…Οποιοσδήποτε αναγνώστης των Ορθοδόξων βίων των Αγίων και άλλης πνευματικής φιλολογίας ξέρει ότι όλα αυτά τα πνεύματα – τόσο «καλά» όσο και «κακά», τα «ανώτερα» και τα «κατώτερα» - είναι εξ ίσου δαίμονες, και ότι η διάκριση μεταξύ πραγματικά καλών πνευμάτων (αγγέλων) κι αυτών των κακών πνευμάτων δεν μπορεί να γίνει με βάση τα προσωπικά συναισθήματα και τις εντυπώσεις κάποιου». (Η ορθοδοξία και η θρησκεία του μέλλοντος).
Η ψαλμωδία τους λειτουργεί ως κινητήριος μοχλός για αυτά που θα επακολουθήσουν. Σε αντίθεση, η ψαλμωδία στην Ορθόδοξη εκκλησία απευθύνεται προς τον Θεό και φέρνει τις καρδιές μας σε κατάνυξη, εφόσον απευθύνεται στο έλεος του Θεού προς εμάς και στην ένδοξη αγιότητά του. Το κατεξοχήν αίτημα είναι η συχώρεση και το έλεος Του σε μας. Εν συνεχεία, και αφού δημιουργηθεί κλίμα κατάλληλο, ξεκινούν τα ‘’χαρισματικά’’ φαινόμενα. Ακούγονται διάφορα ακαταλαβίστικα, που ονομάζουν ‘’γλωσσολαλιά’’, και αποτελεί απόδειξη ότι το ‘’άγιο πνεύμα’’ είναι παρών. Στα 10 χρόνια που ήμουν εκεί, ποτέ μου δεν άκουσα κάποια γνωστή γλώσσα. Αλλά και αν άκουσα κάτι, ποτέ δεν ήταν αυτό που λένε, αλλά κάτι σαν. Πχ, μια φορά άκουσα κάτι στα ρώσικα, αλλά δεν ήταν καθαρά. Κάποιοι ισχυρίζονται, ότι οι γλώσσες που μιλάνε είναι γνήσιες. Καμία αντίρρηση. Και στον σαμανισμό [2] μιλάνε! Έχουν το Άγιο Πνεύμα? Ο Χριστιανός πρέπει να είναι πολύ προσεκτικός, ειδικά όταν έχουμε αρχέγονες πηγές που μας λένε ότι το χάρισμα των γλωσσών μετά τον τρίτο-τέταρτο αιώνα δεν υπήρχε (πχ Χρυσόστομος και Αυγουστίνος). Είναι πολύ ύποπτο που επανεμφανίστηκε στον 20ο αιώνα, και μάλιστα εκτός της εκκλησίας που άφησε ο Χριστός. Οι υποψίες ενισχύονται και από το γεγονός ότι μεγάλοι ασκητές που κατείχαν φοβερά χαρίσματα, δεν κάνουν λόγο για την γλωσσολαλιά. Ακόμα περισσότερο, ο καρπός. Ο π Σεραφείμ Ρόουζ αναφέρει… «Μετά τον 1ο, ή ίσως το 2ο αιώνα, δεν αναφέρεται από καμιά Ορθόδοξη πηγή, και δεν αναφέρεται να συμβαίνει ούτε καν στους μεγάλους Πατέρες της αιγυπτιακής ερήμου, οι οποίοι ήταν τόσο γεμάτοι από το Πνεύμα του Θεού που έκαναν πολλά καταπληκτικά θαύματα, συμπεριλαμβανομένης και της ανάστασης νεκρών. Η Ορθόδοξη συμπεριφορά προς τη γνήσια γλωσσολαλιά, λοιπόν, μπορεί να συνοψιστεί στα λόγια του αγίου Αυγουστίνου (Ομιλίες στον Ιωάννη, IV:10): «Τα πρώτα χρόνια το Άγιο Πνεύμα έπεφτε σ’ αυτούς που πίστευαν κι εκείνοι μιλούσαν με γλώσσες που δεν είχαν μάθει, καθώς το Άγιο Πνεύμα τους έδινε λόγο. Αυτά ήταν σημεία προσαρμοσμένα στην εποχή. Γιατί ήταν ταιριαστό να υπάρχει αυτό το σημείο του Αγίου Πνεύματος σ’ όλες τις γλώσσες, για να δείξει ότι το Ευαγγέλιο του Θεού επρόκειτο να διαδοθεί μέσα από όλες τις γλώσσες σε όλη την οικουμένη. Αυτό έγινε ως σημείο, και πέρασε». Και σαν για να απαντήσει στους σύγχρονους Πεντηκοστιανούς με την περίεργη έμφαση που δίνουν σ’ αυτό το σημείο, ο Αυγουστίνος συνεχίζει: «Αναμένεται τώρα ότι αυτοί που θα χειροθετηθούν, θα πρέπει να γλωσσολαλούν; Ή όταν χειροθετήσαμε αυτά τα παιδιά, περίμενε κανείς από σας να δει αν θα γλωσσολαλήσουν; Κι όταν είδε ότι δεν γλωσσολαλούν ήταν κανείς από σας τόσο διεστραμμένος στην καρδιά ώστε να πει ‘’αυτοί δεν έχουν λάβει το Άγιο Πνεύμα’’;» Απέχοντας πολύ από το να δίνεται ελεύθερα και αυθόρμητα,χωρίς την παρεμβολή του ανθρώπου – όπως τα πραγματικά δώρα του Αγίου Πνεύματος – η γλωσσολαλιά μπορεί να προκληθεί εντελώς προβλέψιμα από μια συνηθισμένη τεχνική προσευχής από συγκεντρωμένη ομάδα, συνοδεία ψυχολογικά υποβλητικών προτεσταντικών ύμνων («Εκείνος έρχεται! Εκείνος έρχεται!»), να κορυφωθεί με μια «χειροθεσία», και καμιά φορά να εμπλέκει τέτοιες καθαρά σωματικές προσπάθειες όπως την επανάληψη μιας δεδομένης φράσης ξανά και ξανά (Koch, σελ 24), ή απλώς την εκτέλεση ήχων με το στόμα».
Προσωπικά είχα ακούσει επανειλημμένα ανθρώπους να ‘’γλωσσολαλούν’’ έχοντας πολλά χρόνια στην Πεντηκοστή, αλλά μετά την προσευχή να μην θέλουν να μιλιούνται μεταξύ τους. Το θέμα του άρθρου είναι απλά μία περιγραφή περί του τι συμβαίνει. Όποιος θέλει να δει περισσότερα, μπορεί να δει και στα εξής άρθρα· Οι διαστρεβλώσεις των πεντηκοστιανών στην προφητεία του Ιωήλ., Αναίρεση αιρετικού κειμένου (β), Αναίρεση αιρετικού κειμένου (γ), και στην σειρά αποσπασμάτων από το βιβλίο του π Σεραφείμ Ρόουζ Η ορθοδοξία και η θρησκεία του μέλλοντος .
Η υποτιθέμενη ‘’γλωσσολαλιά’’ σε καθιστά (άτυπα) πιο πνευματικό από τον αδελφό σου που ακόμα δεν αξιώθηκε αυτού του ‘’δώρου’’. Αντί να γεμίζεις ταπεινοφροσύνη, γεμίζεις υπερηφάνεια. Νομίζεις ότι έχεις μπει στην σφαίρα του αόρατου πνευματικού κόσμου του Θεού. Δεν το λες βέβαια με τα χείλη, αλλά η υπερηφάνεια είναι έτοιμη να εκδηλωθεί στην παραμικρή λεπτομέρεια. Ένα ακόμα σημείο που θα ήθελα να εστιάσω, είναι η μεγάλη ακαταστασία που δημιουργείται εξαιτίας της ‘’γλωσσολαλιάς’’. Ειδικά όταν είναι πολλοί όσοι έρχονται σε έκσταση, αρχίζουν τις φωνές και τα ακαταλαβίστικα με τις προτροπές του ‘’υπευθύνου’’ και αυτό γίνεται ακόμα και αιτία σκανδαλισμού για ορισμένους (κυρίως νεοκατήχητους). Ακόμα και φόβου. Είχα δει κάποιους καινούργιους, μια φορά, που μόλις άκουσαν γλωσσολαλιές, άνοιξαν την πόρτα και έφυγαν έντρομοι από την συνάθροιση! Καμία σχέση με την σειρά και την τάξη που υπάρχει στην ορθόδοξη εκκλησία. Ένας πανζουρλισμός πολλές φορές που τον ‘’βαπτίζουν’’ ‘’πνευματική αναζωπύρωση’’ που μετά από λίγη ώρα εξανεμίζεται και ο πιστός ξαναβυθίζεται στα προβλήματα της καθημερινότητας. Πολλές φορές, ο ‘’γλωσσολαλών’’ γίνεται αιτία ώστε ο άλλος να μην μπορεί να προσευχηθεί, αλλά και ο ίδιος που ‘’γλωσσολαλεί’’ δεν οικοδομείται εσωτερικά όπως αναφέρει ο απ. Παύλος στην Α΄ προς Κορινθίους επιστολή. Ούτε οι ίδιοι δεν είναι σε θέση να δώσουν πλήρη ερμηνεία περί του τι νιώθουν ακριβώς κατά την ‘’γλωσσολαλιά’’. Καμία γνήσια κατά Θεόν εμπειρία. Στην καλύτερη των περιπτώσεων, εξαπατούν τον εαυτό τους. Στην χειρότερη, εξαπατούνται από τον εχθρό της ψυχής. Η καλύτερη ερμηνεία στα κεφάλαια 12,13,14 από την Α΄ προς Κορινθίους επιστολή και απάντηση στις ψευτοεμπειρίες των Πεντηκοστιανών, είναι η παράδοση που μας άφησαν οι μεγάλοι μοναχοί και ασκητές και άγιοι της εκκλησίας. Πολύτιμη κληρονομιά, περί της διάκρισης που λείπει από τους Πεντηκοστιανούς.
Περίπου τα ίδια συμβαίνουν και με τις προφητείες. Εκεί, αφού ο έχων το χάρισμα πληρωθεί ‘’πνεύματος αγίου’’ και φτάσει σε πλήρη έκσταση, σηκώνεται και μιλάει εν ονόματι του Θεού, αναφέροντας κάποιο μήνυμα από τον Θεό, που συνήθως είναι γενικό και αόριστο και που εντυπωσιάζει τους αφελείς που τους πιστεύουν. Όποτε αποπειράθηκαν να προφητεύσουν συγκεκριμένα, έπεσαν έξω. Θεραπείες που ποτέ δεν ήρθαν, ευλογίες και υποσχέσεις που δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ, και έγιναν αιτία κάποιοι να γυρίσουν αργότερα την πλάτη τους όχι μόνο στην Πεντηκοστή αλλά και στον Θεό ακόμα. Δείγμα ότι το πονηρό πνεύμα ενεργεί και εδώ. Καμία σχέση με τους χαρισματούχους γέροντές μας, που με την ταπείνωσή τους και το όποιο πνευματικό τους χάρισμα, έγιναν αιτία να γυρίσουν πολλοί πλανεμένοι άνθρωποι στον Σωτήρα Χριστό. Το αστείο είναι ότι κάποτε είχα ρωτήσει δύο ‘’πρεσβυτέρους’’ για το πώς λειτουργεί το χάρισμα αυτό, αλλά έλαβα τελείως διαφορετικές απαντήσεις, απόδειξη ότι ο καθένας δίνει την ερμηνεία όπως εκείνος την αντιλαμβάνεται (εμπιστοσύνη στον λογισμό τους δηλαδή, ενώ δεν έχουν περάσει από το στάδιο της κάθαρσης).
Γενικότερα, λείπει η τάξη στις Πεντηκοστιανές συνάξεις. Λείπει ο Θεός. Ο Θεός είναι Θεός τάξης, όπως αναφέρει ο απ. Παύλος. Οι προφητείες τους, τόσο αυτές που έγιναν προσωπικά και ατομικά όσο και αυτές που αφορούσαν το σύνολο των Πεντηκοστιανών ουδέποτε εκπληρώθηκαν. Οι ψυχές περισσότερο ταλαιπωρούνται εκεί παρά γιατρεύονται. Σκανδαλίζονται παρά οικοδομούνται. Άλλα ακούνε και άλλα βλέπουνε. Μακριά από την αληθινή χάρη του Χριστού, μακριά από τα άγια και σεμνά μυστήρια της εκκλησίας, έξω από την εκκλησία που άφησε ο Κύριος. Μία φτηνή απομίμηση της μυστικής παράδοσης των αγίων της εκκλησίας, ένα ψεύτικο και ανθρώπινο δημιούργημα με αυθαίρετες ερμηνείες των Γραφών και απειρία ως προς τα πνευματικά. Θα ήθελα να κλείσω με κάποια λόγια του αγίου Ιωάννη της Κλίμακος αλλά και του αγίου Ισαάκ του Σύρου…
«Υπάρχουν μερικοί ακάθαρτοι δαίμονες που μόλις αρχίσει κάποιος την μελέτη της Αγίας Γραφής του αποκαλύπτουν την ερμηνεία της. Τούτο ιδιαίτερα αγαπούν να το κάνουν σε καρδιές κενοδόξων ανθρώπων και μάλιστα μορφωμένων με την κατά κόσμον παιδείαν. Και αποσκοπούν να τους ρίξουν σε αιρέσεις και βλάσφημες ιδέες απατώντας τους σιγά-σιγά. Θα αντιληφθούμε δε καλώς την δαιμονική αυτή θεολογία ή καλύτερα βαττολογία από την ταραχή και την ακατάστατη και άτακτη ευχαρίστηση που δημιουργείτε στην ψυχή την ώρα της εξηγήσεως».( Λόγος Εικοστός Έκτος. Περί Διακρίσεως του ευδιακρίτου, Κλίμακα).
«Εμείς, άγιε αδελφέ, ας εργασθούμε με την καρδιά μας τα έργα της μετάνοιας και της καθαρής πολιτείας, που ευαρεστεί το Θεό, και τότε, τα χαρίσματα του Κυρίου, όπως η υγεία, η απάθεια, η θεωρία, έρχονται από μόνα τους, χωρίς να τα ζητούμε, εάν φυσικά η καρδιά μας γίνει καθαρή και αμόλυντη. Όμως τα υψηλά χαρίσματα του Θεού να μην τα ζητούμε και περιμένουμε πότε θα μας έρθουν, γιατί κάτι τέτοιο δεν το εγκρίνει η Εκκλησία του Θεού. Και όσοι έλαβαν χαρίσματα με τέτοιο τρόπο, απέκτησαν υπερηφάνεια και εξέπεσαν από τη χάρη του Θεού. Να φέρεται κανείς με τέτοιο τρόπο δεν είναι σημείο ότι αγαπά το Θεό, αλλά αρρώστια ψυχής. Και πως μπορούμε εμείς να ζητήσουμε τα υψηλά χαρίσματα του Θεού, τη στιγμή που ο θείος απόστολος Παύλος καυχιέται για τις θλίψεις του, και θεωρεί την κοινωνία του στα παθήματα του Χριστού ότι είναι τα μεγάλα δώρα του Θεού;»(Ασκητικά, Ισαάκ ο Σύρος).
[1] Δέκατα: Όπως οι Ιουδαίοι ήταν αναγκασμένοι να δίνουν μέρος των γεννημάτων τους για την συντήρηση των Ιερέων του Ναού, πολλές Πεντηκοστιανές Κινήσεις έχουν θεσπίσει κάτι ανάλογο, να δίνουν δηλαδή οι οπαδοί τους μέρος από τα εισοδήματά τους.
[2] Σαμανισμός: Είναι ένα πολύπλοκο λατρευτικό και μαγικό – θρησκευτικό φαινόμενο που διαμορφώνεται γύρω από την τεχνική της έκστασης. Προέρχεται από τη λέξη σαμάν που είναι ο ιερέας ή ο μάγος –γιατρός . Αναπτύχτηκε κυρίως στους πρωτόγονους λαούς της Ωκεανίας, Βόρειας και Νότιας Αμερικής, Σιβηρίας, Ινδονησίας κ.λ.π.
πηγή: ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΟΣ (http://antiairetikos.blogspot.gr/)
πηγή: ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΟΣ (http://antiairetikos.blogspot.gr/)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου