ΜΕΓΑΛΗ ΔΕΥΤΕΡΑ ΕΣΠΕΡΑΣ

 

Του πρεσβυτέρου Πέτρου Γιατρά

Αγαπητοί μου αδελφοί, στη σημερινή ευαγγελική περικοπή, ακούσαμε για τον Κύριο, ο οποίος αμέσως μετά την θριαμβευτική είσοδό Του στα Ιεροσόλυμα, έχει ανέβει στο Ιερό, στο Ναό δηλαδή των Ιεροσολύμων, έχει εκδιώξει τους αργυραμοιβούς από εκεί και οι Φαρισαίοι, βλέποντας όλα αυτά, δηλαδή το να δοξάζεται ο Χριστός από το πλήθος και να κάνει ό,τι θέλει στο Ναό, χαλώντας τους τις δουλειές, είναι έτοιμοι να του χιμήξουν θα λέγαμε.

Είναι έτοιμοι να διατάξουν τη φρουρά του Ναού να συλλάβει τον Χριστό! Δειλιάζουν όμως καθώς φοβούνται τον όχλο.

Προσπαθούν τότε να κάνουν κάτι άλλο. Αφού τα πράγματα έχουν ηρεμήσει και ο Χριστός αρχίζει να διδάσκει τα πλήθη, αυτοί βρίσκουν ευκαιρία να τον πειράξουν, να τον δοκιμάσουν με διάφορα ερωτήματα – παγίδες θα λέγαμε, ούτως ώστε ο Χριστός να απαντήσει σε κάποιο από αυτά λάθος και οι Φαρισαίοι να βρουν μια αιτία ενώπιον του λαού για να τον βλάψουν. Το δόλιο αυτό έργο τους όμως, δεν απέφερε καρπούς, καθότι ο Χριστός τους απαντούσε κατάλληλα.

Σε αυτό το σημείο, λοιπόν, και ενώ ήσαν όλοι μαζεμένοι –λαός και Γραμματείς και Φαρισαίοι- ο Χριστός εξαπολύει κάποιους βαρείς λόγους εναντίον των τελευταίων. Αυτοί οι λόγοι είναι τα περίφημα ‘ουαί υμίν Γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί’. Πολλοί από εμάς, αδελφοί μου, ακούγοντας αυτούς τους σκληρούς λόγους του Χριστού, ίσως νομίζουμε ότι ‘Να, ο Χριστός τους βάζει στη θέση τους, τους κάνει ρεζίλι μπροστά στο λαό, τους ξεμπροστιάζει και τους ξεφτιλίζει’. Οι πατέρες όμως της Εκκλησίας ερμηνεύουν διαφορετικά. Ο Χριστός λέει αυτά τα λόγια στους Φαρισαίους και κατ΄επέκταση και σε μας τους αμαρτωλούς, για να μας ταρακουνήσει, για να μας ξυπνήσει από τον πνευματικό μας λήθαργο έστω και την τελευταία στιγμή, για να ανοίξουν τα μάτια της καρδιάς μας και να γίνουμε δικοί Του. Ο Χριστός δεν είναι σκληρός, δεν είναι τιμωρός, αντίθετα μεταχειρίζεται κάθε μέσο για να μας πάρει με το μέρος Του, αρκεί εμείς να το επιλέξουμε ελεύθερα!

Και ο Χριστός συνεχίζει τη διδασκαλία Του με την παραβολή τον δέκα παρθένων που θα διαβαστεί αύριο το πρωί. Η παραβολή είναι γνωστή. Δέκα παρθένες, ευτρεπισμένες, αναμένουν τον Νυμφίο τον κάλλει ωραίο, ο οποίος όμως χρονίζει και τις πιάνει η νύχτα. Οι μεν πέντε ήταν εφοδιασμένες με τα απαραίτητα και κράτησαν αναμμένες τις λαμπάδες τους, ενώ οι υπόλοιπες επειδή δεν έκανα το ίδιο, χαρακτηρίστηκαν από τον Κύριο μωρές, μένοντας έξω του νυμφώνος, ενώ οι φρόνιμες εισήλθαν στους γάμους. Κατακλείοντας, μας προτρέπει ο Χριστός να είμαστε σε εγρήγορση και να κρατήσουμε άσβηστο το φως στις καρδιές μας, γιατί κανείς δεν ξέρει πότε θα μας καλέσει.

Παρ’ ότι οι παραβολές είναι συμβολισμοί της Βασιλείας του Θεού, το φως για το οποίο μιλάει ο Χριστός στη συγκεκριμένη παραβολή είναι πραγματικό. Είναι το φως το δικό Του, είναι το φως του προσώπου Του, το άκτιστο φως, το φως που θα μας καλέσει ο ιερέας το βράδυ της Αναστάσεως να λάβουμε από τα χέρια του, είναι αυτό το απτό φως που εξέρχεται από τον Πανάγιο Τάφο Του κάθε Μεγάλο Σάββατο.

 Μα τι ακριβώς είναι αυτό το φως και πως εμείς μπορούμε να το έχουμε μαζί μας και μάλιστα να το κρατάμε διαρκώς αναμμένο; Την απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα, μας τη δίνει ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, ο κατ΄εξοχήν θεολόγος του ακτίστου φωτός.

Μας λέει, λοιπόν, ότι το Άκτιστο Φως δεν είναι υλικό φως, δεν είναι δημιουργημένο, αλλά θεική και άκτιστη ενέργεια. Ο άνθρωπος είναι πλασμένος για το Άκτιστο Φως της Αγίας Τριάδος, για το Φως που είναι η τελειοτάτη θέα του Θεού. Ο Αδάμ, πριν την παρακοή, μετείχε της Θείας Λαμπρότητος. Το Φως της Αγίας Τριάδος, ήταν γι’ αυτόν στολή δόξης. Φορούσε αυτή την στολή και γι’ αυτό δεν ήταν πνευματικά γυμνός. Ακολουθεί, όμως η παρακοή και ο χωρισμός από τον Θεό. Η ανθρωπίνη φύσις γυμνώθηκε απ’ τη στολή του Θείου Φωτός, με αποτέλεσμα οι πρωτόπλαστοι να ντρέπονται για την γύμνωσή τους. Αυτή τη γύμνωση αισθάνονταν όλοι οι προφήτες και οι δίκαιοι άνθρωποι και λαχταρούσαν να ξαναδούν και πάλι το Φως του Θεού. Ακούμε χαρακτηριστικά στους ψαλμούς, τον Δαυίδ να κραυγάζει ‘ότι συ φωτιείς λύχνον μου, Κύριε ο Θεός μου φωτιείς το σκότος μου’.  Έρχεται, λοιπόν, ο Χριστός στον κόσμο ως άνθρωπος για να σηκώσει από πάνω μας το σκοτεινό κάλυμμα και να δώσει και πάλι στις άξιες ψυχές την λάμψη του Αγίου Πνεύματος. Την φωτοειδή στολή του Αγίου Πνεύματος την οποία ενδυόμαστε στην Εκκλησία μας με το Άγιο Βάπτισμα –που λέγεται και Φώτισμα-, με το Άγιο Χρίσμα και με την κοινωνία του Σώματος και Αίματος του Χριστού. Έτσι γινόμαστε πάλι τέκνα Φωτός.

Οι άνθρωποι, όμως, που δεν έχουν καθαρούς οφθαλμούς δεν βλέπουν αυτό το Φως. Μόνο όσοι έχουν κάνει την καρδιά τους κατοικιτήριο του Θεού, έχουν αυτή την εμπειρία. Ο Άγιος Γρηγόριος εξηγεί πως για να φτάσει κανείς την αληθινή γνώση του Θεού και να καταστεί άξιος του Θείου Φωτισμού, πρέπει να καθαριστεί από τα πάθη και να συγκεντρώνεται ο νους του αποκλειστικά στο θέλημα του Κυρίου. Και με τον αγώνα του, θα συν-κινηθεί ο Θεός, θα τον φωτίσει με το άκτιστο φως Του και δια της μετοχής και ελλάμψεως του θείου Φωτός, ο άνθρωπος θα δεχτεί την «αποκάλυψιν της Θεότητος του Κυρίου Ιησού Χριστού»²² και «την πείραν της αναστάσεως ως πρόγευσιν της μελλούσης μακαριότητος»^. Θα κοινωνεί με τον Θεό πρόσωπον προς πρόσωπον και θα αποκτήσει τις αρετές και τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος.

Ας στρέψουμε, λοιπόν, αδελφοί μου τον νου και την καρδιά μας στο θείο θέλημα, ας βάλουμε στόχο της ζωής μας την ένωση της ψυχής μας με το Νυμφίο Χριστό, ας αγωνιστούμε με ερωτικό τρόπο γι΄αυτό, και τότε ο Νυμφίος θα μας στεφανώσει, θα μας βάλει μέσα στη νυφική παστάδα και θα τελεστεί μέσα στην καρδιά μας ο μυστικός γάμος αυτής της θείας ένωσης. ΑΜΗΝ!