ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΕ' ΛΟΥΚΑ

 Του πρεσβυτέρου Πέτρου Γιατρά

Αγαπητοί μου αδελφοί, ακούσαμε  στην σημερινή
ευαγγελική περικοπή μια φράση που περικλείει θα λέγαμε τα πάντα. ‘Ήλθε γαρ ο Υιός του ανθρώπου, ζητήσαι και σώσαι το απολωλός’. Τι μεγάλη αλήθεια; Τι σπουδαίο άκουσμα; Ρίγη συγκίνησης μας κατακλείουν, αν συνειδητοποιήσουμε ότι ο Χριστός, έφυγε από τον ουράνιο θρόνο Του, πέταξε από πάνω Του τη δόξα Του, έγινε άνθρωπος και βγήκε για κυνήγι. Βγήκε να κυνηγήσει τον άνθρωπο. Έτρεξε να τον απελευθερώσει από τα δεσμά της αμαρτίας και του θανάτου. Έφτασε μέχρι του σταυρικού θανάτου ο Ίδιος, για να του χαρίσει την ουράνια Βασιλεία Του και να κάνει τον άνθρωπο τέλος, ίσον με τον Εαυτό Του.

Αυτό ακριβώς συνειδητοποίησε ο ήρωας –θα λέγαμε- της ευαγγελικής περικοπής, ο Ζακχαίος. Ο Ζακχαίος, ο οποίος ήταν ένας άνθρωπος βουτηγμένος στη διαφθορά και την αμαρτία. Ήταν αρχιτελώνης, δηλαδή μάζευε τους φόρους από τους συμπατριώτες του τους Εβραίους και τους απέδιδε στον Ρωμαίο κατακτητή και ως μεσάζων που ήταν, έκλεβε και τους δύο. Αυτό για τους Εβραίους σήμαινε πως ο Ζακχαίος ήταν προδότης του έθνους του και της πίστης του. Όμως, η περικοπή τον αποκαλεί και πλούσιο. Δίνει δηλαδή έμφαση στον πλούτο του, γιατί ο ίδιος τον χρησιμοποιούσε μόνο για τον εαυτό του και έκανε κακή χρήση του πλούτου του, αφιερώνοντας το μεγαλύτερο μέρος της περιουσίας του στις εφάμαρτες απολαύσεις και τις ηδονές.

Και όμως, αυτός ο άνθρωπος, που έχει ακούσει για τον Χριστό, μαθαίνοντας ότι θα περάσει από εκεί που μένει, τρέχει να τον αναζητήσει, σπεύδει να τον δει έστω. Και καθώς επιτυγχάνει να τον συναντήσει, με το που ατενίζει το βλέμμα του Κυρίου, συνταράσσεται εσωτερικά. Συνθλίβεται ο παλαιός και αμαρτωλός εαυτός του και θέλοντας ΜΟΝΟ να βρίσκεται μαζί με τον Χριστό, να σκέφτεται ΜΟΝΟ τον Χριστό, να θέλει ΜΟΝΟ ότι θέλει ο Χριστός και χωρίς τίποτε το γήινο να τον κρατά πια σε αυτή τη φθαρτή πραγματικότητα που ζούμε, αναφωνεί ενώπιον του πλήθους ότι το μισό βιος του το δίνει στους φτωχούς και ό,τι του μένει το δίνει σε όσους έβλαψε. Και μετά από αυτή την ομολογία θα λέγαμε, ο Χριστός επιβεβαιώνει τη σωτηριολογική πορεία που διαλέγει ο Ζακχαίος από εκείνη τη στιγμή, λέγοντας ότι και αυτός ο απόγονος του Αβραάμ θα οδηγηθεί στην Βασιλεία του Θεού.

Ο Ζακχαίος, ο τελώνης, ο αμαρτωλός, τα είχε όλα, αλλά κάτι του έλειπε. Μέσα του επιθυμούσε και κάτι άλλο. Είχε μια βαθύτερη επιθυμία, αναζητούσε κάτι που ίσως θα του έδινε νόημα στη ζωή του και αυτή του η επιθυμία έγινε το κεντρικό σημείο της ζωής του, του άλλαξε πλήρως τη ζωή. Η Ευαγγελική περικοπή στέκει μπροστά στον καθένα μας με ένα αδυσώπητο ερώτημα: εμείς τι αγαπάμε; Τι επιθυμούμε; Και, ανάλογα με την απάντηση σε αυτό, μπορούμε να καταλάβουμε και ποιοι πραγματικά είμαστε. Γιατί εκεί που είναι ο θησαυρός μας, εκεί είναι και η καρδιά μας όπως λέει ο Απόστολος Ματθαίος.

 Κάθε άνθρωπος, ακόμα και αν δεν το επιδιώκει, έρχεται αντιμέτωπος με μια μυστηριώδη κλήση που υπάρχει στα βάθη της ψυχής του. Αναζητά με έναν ανεπαίσθητο τρόπο κάτι ουσιαστικό και πιο ωραίο. Κάτι ανώτερο και πνευματικό. Ζητά την πραγματική του ευτυχία, την ειρήνη και την χαρά. Ο Ζακχαίος της ευαγγελικής περικοπής ήρθε αντιμέτωπος με αυτή την αναζήτηση, με αυτή την επιθυμία και προσπάθησε να την υλοποιήσει, παρόλο που ασφαλώς θα τον περιτριγύριζε ο φόβος,  μην απωλέσει όλα του τα αγαθά, μην εγκαταλείψει τον παλιό τρόπο ζωής του. Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό που τον φόβιζε. Ήταν παράλληλα και ο εγωισμός του που έμπαινε εμπόδιο για την υλοποίηση αυτής του της επιθυμίας. Ο εγωισμός εγκλωβίζει τον άνθρωπο ίσως περισσότερο ακόμα και από τα υλικά αγαθά, απομακρύνοντάς τον από τη συνάντηση με τον Θεό, απομακρύνοντάς τον από την πραγματική ζωή. Υψώνει αδιαπέραστο τείχος ανάμεσα στον άνθρωπο και τη βαθιά επιθυμία της ψυχής να Τον συναντήσει. Άλλο ένα εμπόδιο –θα λέγαμε- είναι η ματαιότητα που μας οδηγεί στο να φοβόμαστε την κρίση των ανθρώπων και παράλληλα μας κάνει αλαζόνες ενώπιον του Θεού.

Όμως, αν σκάψουμε βαθιά μέσα μας, αν προσπαθήσουμε να σπάσουμε το πέτρωμα που περιβάλει την καρδιά μας, αν ξεκινήσουμε να συν κινούμαστε προς τον πλησίον-προς τον αδελφό μας, βγαίνοντας ταυτόχρονα από τη δική μας εγωιστική βόλεψη, τότε ο Θεός που γνωρίζει, αλλά και σέβεται την ελευθερία μας, είναι εκεί και μας υποδέχεται, έρχεται και σκηνώνει στην καρδιά μας.

Αδελφοί μου, ο Ζακχαίος παρέμεινε τελώνης, έπαψε όμως να είναι αμαρτωλός, όπως πριν γνωρίσει τον Χριστό. Έγινε κοινωνός του Χριστού, μέλος της Εκκλησίας του. Με άλλα λόγια, συνάντησε τον Θεό. Και εμείς μπορούμε να ζήσουμε το μυστήριο της παρουσίας του Θεού μέσα στο γεγονός της Εκκλησίας. Πότε, όμως και πως; Όταν η Θεία Κοινωνία είναι για μας τροφή, για να μπορέσουμε να ζήσουμε τη Βασιλεία του Θεού.

Όταν η Εξομολόγηση είναι για εμάς γεγονός θεραπείας, λουτρό καθαρισμού, που μας πλένει τον ρύπο των αμαρτιών και θεραπεύει τις πληγές των παθών μας. Όταν ο λόγος του Θεού μας βγάζει από τη σύγχυση και τα σκοτάδια του κόσμου τούτου. Όταν η καρδιά μας γίνει σιγά-σιγά κατοικητήριο αισθητό της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος. Όταν η καρδιά μας γεμίζει με ευγνωμοσύνη προς το πρόσωπο του Χριστού, που καταδέχθηκε να σαρκωθεί και να σταυρωθεί και να αναστηθεί, για να αναστήσει την αμαρτωλή φύση μας από το σκοτάδι της αμαρτίας και τον θάνατο. ΑΜΗΝ.