ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΓ΄ ΛΟΥΚΑ

 Του πρεσβυτέρου Πέτρου Γιατρά

Αγαπητοί μου αδελφοί, η σημερινή ευαγγελική

περικοπή, μας μιλά για μια συνάντηση που έγινε, όταν κάποιος πολύ πλούσιος άνθρωπος, πλησιάζει τον Χριστό. Αυτή η συνάντηση γίνεται χρονικά, λίγο πριν την είσοδο του Χριστού στα Ιεροσόλυμα για να Σταυρωθεί. Και σε κάποιο σημείο, ενώ έχει μαζευτεί πλήθος κόσμου να ακούσει το λόγο του Χριστού, ξαφνικά του φέρνουν μπροστά του κάποια παιδιά, τα οποία μπορεί να έκαναν και φασαρία, οι μαθητές θορυβούνται, πάνε να επιβάλουν την τάξη και την ησυχία, μα ο Κύριος τους διακόπτει, λέγοντας ‘άφετε τα παιδία ελθείν προς Με’, τα ευλογεί και έπειτα παρακινεί τους ακροατές ότι για να κερδίσει κανείς την Βασιλεία του Θεού, πρέπει να γίνει σαν αυτά τα παιδιά, με αφέλεια, εμπιστοσύνη, ταπείνωση και αγάπη.

Με αυτό το γεγονός ως αφορμή, εμφανίζεται από το πλήθος και ο πλούσιος αυτός άνθρωπος, ο οποίος ρωτά τον Χριστό : «Διδάσκαλε αγαθέ, τι να κάνω για να κερδίσω την αιώνια ζωή;». Και ο Κύριος του είπε: «Μην με λες αγαθόν, - γιατί Τον εξελάμβανε ως άνθρωπο – γιατί ένας είναι αγαθός, μονάχα ο Θεός». Και στη συνέχεια του συμπληρώνει: «Τις εντολές τις γνωρίζεις, να μη μοιχεύσεις, να μη φονεύσεις, να μην κλέψεις, να μην ψευδομαρτυρήσεις, και να τιμάς τον πατέρα σου και τη μητέρα σου».

Και κείνος, τότε, απορημένος και παραξενεμένος, γύρισε και είπε στο Χριστό μας: «Όλα αυτά, Κύριε, από παιδάκι τα έχω τηρήσει…». Ήταν σπουδαίος άνθρωπος αυτός, ήτανε αγωνιστής. Σε άλλο Ευαγγέλιο λέει ότι ο Χριστός τον κοίταξε και τον αγάπησε. Και στη συνέχεια του είπε: «Ένα, τότε, σου λείπει να τα πωλήσεις όλα όσα έχεις, να τα δώσεις στους φτωχούς, να με ακολουθήσεις και θα βρεις θησαυρό στους ουρανούς».

Εκείνος ο πλούσιος είχε αρνηθεί κάθε κακό. Του έλειπε, όμως ένα: «Το πλήρωμα του Νόμου», η αγάπη, και μάλιστα η έμπρακτη. Του το προτείνει ο Κύριος, και ίσως έβλεπε και ένα μέλλοντα Απόστολο σ’ αυτόν τον σπουδαίο άρχοντα της Συναγωγής.

Μόλις του είπε ο Χριστός να τα πωλήσει και τα λοιπά, εκείνος λυπήθηκε πάρα πολύ! Γιατί ήταν πλούσιος και ήταν κολλημένη η ψυχή του στα αγαθά. Παρότι τήρησε το Νόμο, δεν έκαμε το «πλήρωμα του Νόμου», δεν ελευθερώθηκε η ψυχή του από τους επίγειους δεσμούς. 

Και ο Κύριος έβγαλε ένα συμπέρασμα, πως «δύσκολα αυτοί που έχουν τα χρήματα μπορούν να μπούνε στη Βασιλεία. Και είναι πιο εύκολο να μπει μια καμήλα στη μικρή τρύπα που ανοίγει η βελόνα στα υφάσματα, παρά να μπει πλούσιος στη Βασιλεία του Θεού».

Με αυτά τα τελευταία λόγια του Χριστού, οι πάντες εξεπλάγησαν, ακόμα και οι Απόστολοι και ρώτησαν αμέσως απορημένοι, μ’ ένα στόμα θα λέγαμε : ‘μα αφού δεν μπορεί να σωθεί αυτός, αλλά και κανείς άλλος πλούσιος, τότε ποιος μπορεί να σωθεί’;

Είναι αλήθεια, αδελφοί μου, ότι από την αρχαιότητα, όπως και στην Παλαιά Διαθήκη, ο πλούσιος άνθρωπος, ο άνθρωπος που είχε περιουσία μεγάλη, που είχε χρήματα πολλά, στρέμματα καλλιεργήσιμα, ζώα πολλά, γυναίκες, παιδιά και πλήθος δούλων και υπηρετών, θεωρούνταν από την υπόλοιπη κοινωνία στην οποία ζούσε ως άνθρωπος ευλογημένος από τον Θεό. Ένα τέτοιο παράδειγμα από την Π.Δ. είναι ο πατριάρχης Αβραάμ, στον οποίο εμφανίστηκε ο Θεός και του είπε να φύγει από τον τόπο που βρισκόταν και να πάει στη γη Χαναάν, στην γη της Επαγγελίας, πράγμα το οποίο έκανε ο Αβραάμ και μας λέει το ιερό κείμενο ότι πήρε μαζί του όλα του τα υπάρχοντα αναλυτικά, με γυναίκες, παλλακίδες, παιδιά, ζώα, χρήματα, δούλους και λοιπά. Έχοντας λοιπόν αυτό ως υπόβαθρο και οι Εβραίοι, πίστευαν πια ότι μόνο όποιος έχει τέτοια πλούτη είναι άνθρωπος του Θεού, μόνο όποιος έχει πλήθος αγαθών είναι ευλογημένος από τον Θεό, άρα είχε αναπτυχθεί ο συνειρμός ότι μόνο οι πλούσιοι σώζονται. Αντίθετα, ο πτωχός, ο άρρωστος, ο σακάτης, ο λεπρός και κάθε άλλης κατηγορίας θα λέγαμε άνθρωπος, είναι τιμωρημένος από τον Θεό με τη δοκιμασία που φέρει, άρα –άλλο αυθαίρετο συμπέρασμα των Ιουδαίων- όλοι αυτοί είναι καταδικασμένοι στην άλλη ζωή.

Έρχεται όμως ο Χριστός, που είναι το πλήρωμα του Νόμου και των Προφητών, δηλαδή το ΠΑΝ και μας διδάσκει ότι τα πράγματα δεν είναι έτσι όπως τα έχουμε στο μυαλό μας. Γιατί και μεις αδελφοί, κάπως έτσι δεν σκεφτόμαστε τα πράγματα; Κάπως έτσι δεν έχουμε προσαρμόσει τον τρόπο της ζωής μας; Καθημερινά, πολλοί άνθρωποι, πλησιάζουν εμάς τους ιερείς και μας εκμυστηρεύονται τον πόνο τους, το οποίο είναι θεμιτό. Δυστυχώς, όμως, οι περισσότεροι δεν ζητούν ανακούφιση και ανάπαυση από τον Χριστό, ούτως ώστε να πάρουν δύναμη και κουράγιο για να συνεχίσουν να αγωνίζονται μέσα στις δυσκολίες τους ο καθένας, αλλά τι κάνουν;! Έρχονται να δικαιώσουν τον εαυτό τους, ότι είναι οι ίδιοι πολύ καλοί άνθρωποι, ότι δεν έχουν πειράξει κανέναν, ότι δεν έχουν σφάλει πουθενά και μας παραπονιούνται γιατί ο Θεός αφήνει και περνάνε δοκιμασίες. Μας παραπονιούνται ότι όλοι οι άλλοι είναι κακοί και θέλουν να τους κάνουν κακό. Εκθειάζουν δηλαδή τον εαυτό τους και καταδικάζουν όλους τους άλλους. Κάνουν δηλαδή, ότι και αυτός ο πλούσιος που ρωτά τον Χριστό.

Του λέει ότι εγώ τα έχω κάνει όλα, άρα δε χρωστάω σε κανέναν –θα λέγαμε εντός εισαγωγικών- ούτε στο Θεό τον Ίδιο. Γι’ αυτό πρέπει να μου πείτε όλοι εσείς μπράβο και να του επιβεβαιώσει ο Χριστός την είσοδό του στη Βασιλεία Του. 

Να που όμως δεν είναι έτσι. Το μοναδικό κριτήριο που θα μας εισάγει ή όχι στην Ουράνια Βασιλεία, δε θα είναι ούτε ο πλούτος, ούτε οι γνώσεις, ούτε οι καλές πράξεις που γίνονται για το φαίνεσθαι και είναι κενές περιεχομένου, αλλά θα είναι η αγάπη. Η αγάπη για το Θεό και για τον άνθρωπο. Και πάλι όχι μια αφηρημένη αγάπη που θα μένει στα λόγια και στην επιφάνεια, αλλά η έμπρακτη αγάπη που ο Χριστός μας έδειξε. ΑΜΗΝ.