Του πρεσβυτέρου Πέτρου Γιατρά
Αδελφοί μου, μόλις ακούσαμε στην ευαγγελική περικοπή για δύο θαύματα του Χριστού. Ο αρχισυνάγωγος της Καπερναούμ που βρισκόταν εκείνη τη στιγμή ο Χριστός, ικετεύει τον Κύριο, πέφτει στα πόδια Του, για να τρέξει στο σπίτι του, να θεραπεύσει την ετοιμοθάνατη κόρη του. Και καθώς ο Χριστός αποδέχεται την ικεσία αυτή και οδηγείται στο σπίτι, στο δρόμο συμβαίνει το εξής, κάποια γυναίκα, που υπέφερε από αιμορραγία δώδεκα χρόνια και είχε ξοδέψει όλη της την περιουσία στους γιατρούς, χωρίς κανένας να μπορέσει να την κάνει καλά, πήγε πίσω από τον Ιησού, άγγιξε την άκρη του ρούχου του, κι αμέσως η αιμορραγία της σταμάτησε. Εντωμεταξύ, φτάνουν στο σημείο άνθρωποι του αρχισυναγώγου και τον πληρόφορούν : ξέρεις;! Η κόρη σου πέθανε, μην ταλαιπωρείς τον Χριστό και τον τραβολογάς μέχρι το σπίτι σου, είναι μάταιο, δεν μπορεί να γίνει κάτι. Ο Χριστός, όμως, που τους ακούει, απευθύνεται στον πατέρα του κοριτσιού λέγοντάς του : ‘‘εσύ μη φοβάσαι, μόνο πίστευε’’. Και καθώς φτάνουν στο σπίτι, καταλήγει η περικοπή, ο Κύριος θαυματουργεί την ανάσταση της κόρης.
Θα αναρωτηθεί κανείς, όμως, για ποιο λόγο σήμερα το ευαγγέλιο μας παρουσιάζει δύο θαύματα και όχι ένα, όπως συνήθως;! Μήπως για να υπερτονίσει τη Θεότητα του Χριστού; Μήπως γιατί έχουν, όπως είδαμε, χρονική σύνδεση; Σίγουρα και για τα δύο, μα και για κάτι ακόμα.
Αδελφοί μου, ο αρχισυνάγωγος καθώς και η αμορροούσα γυναίκα, έχουν ένα στοιχείο που τους ενώνει : την Ελπίδα! Να δούμε, όμως, από πού προκύπτει αυτό. Από τη μια ο Ιάειρος έχοντας καλή διάθεση στην ψυχή του και ακούγοντας ίσως για τον Ιησού Χριστό και τα θαύματα που πραγματοποιούσε, μα έχοντας φτάσει –ενώπιον του επικείμενου θανάτου της κόρης του- στην πλήρη απελπισία όσον αφορά τον περίγυρό του, τους ανθρώπους που εμπιστευόταν, αψηφά τους Γραμματείς και Φαρισαίους που επέκριναν το Χριστό και προσέρχεται προς αυτόν για να τον παρακαλέσει να πάει στο σπίτι του για να θεραπεύσει την ετοιμοθάνατη μοναχοκόρη του. Αυτή του η πράξη, αυτή του η κίνηση, να πάει κόντρα δηλαδή σε αυτό το κατεστημένο που βλέπει ότι απειλείται από το κήρυγμα και τα θαύματα του Χριστού και να τον αναγνωρίζει ως Σωτήρα, δείχνει μεγάλη γενναιότητα, ελπίδα και πολύ πίστη.
Από την άλλη, έχουμε μια γυναίκα που για δώδεκα ολόκληρα χρόνια ταλαιπωρείται από βαριά ασθένεια. Ο Ευαγγελιστής την αποκαλεί αιμορροούσα. Αυτή η γυναίκα έχει ξοδέψει όλη της την περιουσία στους γιατρούς, χωρίς όμως να έχει βρει θεραπεία. Και το μαρτύριό της δεν σταματά εκεί. Η ασθένεια της αιμορραγίας βάση του Νόμου των Εβραίων, καθιστούσε μια γυναίκα «μολυσμένη» και ακάθαρτη. Είχε να αντιμετωπίσει και την περιθωριοποίηση που υφίστατο από την κοινωνία. Αυτή, λοιπόν, έχοντας φτάσει στην πλήρη απελπισία εναντίον των ανθρώπων, παίρνει την απόφαση να πλησιάσει τον Χριστό. Επιχειρεί μια τολμηρή πράξη. Φοβάται πολύ, μα ελπίζει περισσότερο, γιατί έχει την πίστη πως ο Χριστός είναι η μοναδική της ελπίδα. Έτσι προσπαθώντας να μην γίνει αντιληπτή, εισχωρεί μέσα στο πλήθος με σκοπό να καταφέρει να έρθει και να αγγίξει έστω τον Χριστό για να θεραπευτεί όπως πίστευε, πράγμα που έγινε.
Έτσι, αδελφοί μου, όταν κάποιος απελπίζεται από τις δικές του δυνάμεις, τη βοήθεια των ανθρώπων και όσων μπορεί να του προσφέρει αυτός ο κόσμος, τότε στρέφεται στην μόνη αληθινή Ελπίδα της βοήθειας του Θεού. Ο Απόστολος Παύλος στην προς Ρωμαίους επιστολή του μας λέει ότι : ‘Με την ελπίδα, σωθήκαμε, αλλά όχι την ελπίδα σ’ αυτά που βλέπουμε, επειδή όταν κανείς βλέπει κάτι, τι νόημα έχει να ελπίζει. Εάν επομένως δεν ελπίζουμε σ’ αυτά που βλέπουμε, οπλιζόμαστε με την υπομονή (που μας δίνει η αληθινή Ελπίδα στη βοήθεια του Θεού). Τότε και το Πνεύμα το Άγιο συνεπικουρεί στις δικές μας αδύναμες προσπάθειες. Επειδή δεν γνωρίζουμε πώς να προσευχηθούμε όπως πρέπει, το ίδιο το Άγιο Πνεύμα πρεσβεύει για μας με αλάλητους στεναγμούς.’
Ένα άλλο κείμενο που μας μιλά για την ελπίδα στο Θεό που γεννιέται από την απελπισία στις δυνάμεις μας και τους συνανθρώπους μας είναι ο 37ος Ψαλμός, που διαβάζουμε στην Ακολουθία του Όρθρου: «Ουκ έστιν ίασις εν τη σαρκί μου από προσώπου της οργής σου, ουκ έστιν ειρήνη εν τοις οστέοις μου από προσώπου των αμαρτιών μου. Ότι αι ανομίαι μου υπερήραν την κεφαλήν μου, ωσεί φορτίον βαρύ εβαρύνθησαν επ’ εμέ».
Επομένως, μόνο αν καταλάβουμε ότι δεν μπορούμε να στηρίζουμε την ελπίδα μας στους ανθρώπους και τα πράγματα του κόσμου τούτου, επειδή είναι φθαρτά και πεπερασμένα, μόνο τότε μπορούμε να την κατευθύνουμε πέρα από κάθε αμφιβολία στην πίστη μας στην Αγάπη και το Έλεος του Θεού και τότε να δεχτούμε την παρηγοριά και τη βοήθεια της Θείας Χάριτος.
Η ελπίδα αυτή, όπως διδάσκει ο όσιος Ισαάκ ο Σύρος, προέρχεται από την καρδιακή πίστη, είναι δε καλή όταν γίνεται “μετά γνώσεως και διακρίσεως”. Διότι υπάρχει και η ψευδής ελπίδα, που ταυτίζεται με την ουτοπία, στην οποία παραπέμπουν τους ανθρώπους διάφορα πράγματα. Η ουτοπία όμως διαψεύδεται σε καθημερινή βάση, σε αντίθεση με τη χριστιανική ελπίδα που ζωογονείται από το μέλλον και κρατά τον άνθρωπο σε πνευματική εγρήγορση.
Η έλλειψη ελπίδας έχει επιζήμια αποτελέσματα για την πνευματική ζωή. Στην πατερική παράδοση επισημαίνεται ότι: “Χαλεπότερον του αμαρτάνειν εστί το απελπίζειν”. Και αλλού τονίζεται ότι η αμαρτία είναι ανθρώπινη, η απελπισία και η απόγνωση δαιμονική, ενώ η ειλικρινής μετάνοια θεανθρώπινη. Ως παραδείγματα προβάλλονται οι δύο μαθητές του Χριστού, ο Ιούδας και ο Πέτρος. Τον πρώτο, η απελπισία και η απόγνωση τον οδήγησαν στην απώλεια. Τον δεύτερο, η ειλικρινής μετάνοια και τα καθαρτικά δάκρυα τον λύτρωσαν οδηγώντας τον σε συνάντηση με τον Αναστημένο Χριστό.
Ρώτησαν κάποτε τον άγιο Παΐσιο : – Γέροντα, πώς αυξάνει η ψυχική αντοχή;
– Με την ελπίδα και την εμπιστοσύνη στον Θεό, οι οποίες δίνουν δυνάμεις πολλές. Πρέπει να αφήνουμε τον εαυτό μας στα χέρια του Θεού με απόλυτη εμπιστοσύνη και να βλέπουμε την κάθε δοκιμασία σαν δώρο σταλμένο από την αγάπη του Θεού. Ο άνθρωπος που έχει μεγάλη εμπιστοσύνη στον Θεό χαίρεται τα πάντα. Είτε είναι άρρωστος ,είτε μένει νηστικός, είτε τον αδικούν, είτε…, είτε…, πιστεύει ότι ο Θεός τα έχει επιτρέψει ,ελπίζει στον Θεό και είναι πάντα ασφαλισμένος στο λιμάνι της ελπίδος του Θεού.» ΑΜΗΝ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου